Een barokke space opera uit de jaren 1970: met die wervende tagline probeerde Sherpa ons warm te maken voor hun heruitgaves van de scifi-strip Lone Sloane. In andere gevallen zouden we luid gillend weggelopen zijn, maar dat was buiten de koele blik van onze hoofdredacteur gerekend. Ondertussen hebben we hem een bedankje gestuurd.

De Zes Reizen van Lone Sloane is namelijk inderdaad een barokke space opera zoals ze alleen in de jaren 1970 geschreven hadden kunnen worden, een tijdperk toen na de eerste maanlandingen alles mogelijk leek en het mythische jaar 2000 nog veraf was, maar tegelijk een periode van economische crisissen. Lone Sloane is een ruimteavonturier die achthonderd jaar na de Grote Verschrikking op Hij Die Zoekt botst, een troon die hem meeneemt naar een andere dimensie. Daar moet hij het in zijn queeste om terug thuis te geraken, opnemen tegen monsterrobots, kwaadaardige priesters, goudzuchtige piraten en andere intergalactisch schorem.

Door de verhalen in een alternatief universum te laten spelen, geeft Philippe Druillet zichzelf de mogelijkheid om zijn fantasie volledig de vrije loop te laten gaan. Dat dit de scenario's niet altijd ten goede komt, zal wel duidelijk zijn. De meeste van deze zes kortverhalen, die in 1970 en 1971 in het progressieve Franse stripblad Pilote verschenen, zijn makkelijk samen te vatten in één of twee zinnen. Het was pas bij Rose dat we ons ietwat meer betrokken voelden bij het verhaal doordat Lone Sloane gezelschap krijgt van twee op het eerste zicht menselijke figuren waarmee hij op een ietwat normale manier interageert. Vaak lijkt het echter of Druillet eerst een prachtige tekening heeft gemaakt en daarna pas het verhaal is beginnen te verzinnen.

Het is dan ook voornamelijk Druillets tekenstijl die deze bundel van Lone Sloane vandaag nog meer dan lezenswaardig maakt. Monumentale bouwwerken, afgrijselijke monsters, indrukwekkende ruimteschepen en meer dan geloofwaardige personages, Druillet creëert zijn eigen universum alsof het hem geen enkele moeite kost. Vooral de uiterst gedetailleerd uitgewerkt en meesterlijk gecomponeerde, volledige en dubbele platen zijn een ware streling voor het oog.

Wij konden pas vijftien jaar na Lone Sloane aan onze eigen avonturen beginnen. Fijn dus dat Sherpa deze Franse scifi-klassieker opnieuw uitgeeft in een mooie hardcover. Naast de gebruikelijke opfrissing van de hoofdinhoud biedt die ook een Galerie (vergeten te vertalen?) achteraan, met vijf Pilote-covers en de voorplaten van eerdere uitgaves van deze bundel, is een mooie aanvulling, net zoals het oorspronkelijke voorwoord van Pilote-hoofdredacteur René Goscinny en een fanbrief van Hergé, die allebei hun bewondering voor Druillet uitdrukken (Hergé: "Hoe sensationeel zijn uw grote tekeningen, tegelijk trefzeker, haarfijn uitgewerkt en oogverblindend, waarin alles samensmelt en explodeert in een soort grafisch delirium"). Zeg nu zelf: wie zijn wij dan om hen tegen te spreken?