De alleen in de ogen van al haar medemensen bloedmooie Sardine bereikte waar ze van droomde: een leven op het kasteel van de koning, en wel als zijn geliefde. Maar is ze nu ook gelukkig? De aanblik van arme stakkers in de hoofdstad van het koninkrijk maakt haar verdrietig. De koning belooft haar plechtig dat ze geen ellende meer onder ogen zal krijgen. Je begrijpt dat hij haar in de waan brengt door voortaan alle armoede weg te moffelen. Zolang zij maar gelukkig is. Maar dan komt de verveling. Ze krijgt alweer een goed idee. Extra tuinen aanleggen. Een lelijke wijk moet dan maar, heu, wijken. De bewoners moeten maar gewoon verhuizen. Ze zullen blij zijn met hun nieuwe huizen. Maar de koning zit krap bij kas. Een voortdurende oorlogsdreiging met de omringende landen legt zijn beslag op de schatkist. Ondertussen is Sardines vorige geliefde uit op wraak op de koning die haar van hem ontfutselde. Het eindigt allemaal in bloedvergieten. Eén ding is zeker: wie het pad kruist van Beeldschoon is gedoemd. Schoonheid kent zijn prijs en wie mooi wil zijn, moet lijden. En geleden wordt er!

Dit snel na deel 1 verschenen vervolg zet de toon verder en voegt nog wat extra weerhaakjes toe aan het verhaal. Het hoofdpersonage wint tegelijk aan tegenstelling. Er woedt een strijd in haar tussen willen behagen en eigenbelang, tussen meisjesachtige naïviteit en nietsontziende machtswellust, tussen oorzaak en gevolg. Haar rol is nog niet uitgespeeld want er wacht ons nog een derde deel. Hoe onvrijwillig destructief ze daarin te werk gaat, kunnen we in december lezen. Tot dan!