Er is een goede en een slechte boodschap: welke wil je eerst horen? De goede? Dat is die van ene Jezus van Nazareth, een in korte tijd héél populair geworden prediker van naastenliefde met een grote schare fans en trouwe volgelingen. De slechte boodschap is dat hij ook twaalf leerlingen op sleeptouw nam. En dat zeer tegen de zin van hun vaders. Die hebben het er aartsmoeilijk mee hun kostwinners te zien verdwijnen. Deze aartsvaders — Jonas, de vader van vissers Petrus en Andreas, de vader van ene Judas en Alfeüs, de vader van tollenaar Matteüs — trekken de charismatische Jezus en zijn apostelen achterna.

Deel 2 van deze bijbelse road movie begint lekker anachronistisch als een Asterix: toeristen, zelfs uit Egypte, worden in bootjes over het meer van Galilea gevoerd om hen te tonen waar Jezus over het water liep. En op de oever kunnen ze souvenirs kopen. De scène zet de toon van dit evangelie volgens de vaders. In het eerste deel was Jonas erg sceptisch over de 'collectieve waanzin' rond de 'sekte' van de zogenaamde messias, nu ontdooit hij enigszins en wil hij eigenhandig (of beter gezegd: eigenvoetig) testen of er over dat meer gelopen kan worden. Quod non. En dat hij melaatsen niet moet ontrieven, mag hij ook aan den lijve ondervinden als die, genezen door Jezus, hém een boontje om zijn loontje geven.

Op het eind van dat eerste deel verdween Alfeüs en volgden de twee overige vaders met twee bekeerde prostituées Jezus' spoor van mirakels. Alfeüs blijkt nog meer dan Jonas onder indruk te zijn geraakt van de Nazareeër en volgt hem uit overtuiging, zelfs wanneer hij zijn zoon terugvindt. Wanneer het gezelschap in Jeruzalem aankomt, wacht hen slecht nieuws: de messias is opgepakt, gemarteld en wordt berecht. De keuze die de landvoogd Pontius Pilatus het volk laat, is inmiddels wel bekend, maar loopt ook slecht af voor Alfeüs.

In tegenstelling tot deze slotscène en zoals de beginscène liet vermoeden, is De Reis van de Vaders niet een en al ernst en bijbelexegese. Vooral vader Jonas zorgt voor dronken en komische noten, wat de toon flink verlicht. Zo voelt hij zich aanvankelijk aangetrokken tot een club van slachtoffers van Jezus' predikingen, maar die blijkt nogal satanisch van aard te zijn. Of hij wordt door voorbijgangers voor een bedelaar gehouden, waarop hij van een Romeinse patrouille meteen een fikse boete voor bedelen krijgt. Niet alleen de humor, maar ook de luchtige, rustige en filmische aanpak van David Ratte zorgt voor een aantrekkelijke verpakking van de Goede Boodschap.

Deze verrassende mix — waarin de vaders als kritische getuigen optreden van Jezus' handelingen — maakte nog de charme van het eerste deel uit, maar de nieuwigheid én de heilige geest zijn er een beetje uit met dit vervolg. Waarin het trouwens wel opeens heel snel gaat: zat er niet drie jaar tussen de call to arms van de apostelen en de kruisiging? Al bij al toch een originele en charmante serie, die met zorg en eerbied is opgebouwd, maar een heel grote boodschap is ze niet.