Goh, die zullen nogal gevloekt hebben! Zitten ze al tijden te werken aan een western met een doodgraver in de hoofdrol, komt onverwacht én bij dezelfde uitgever een western uit met een doodgraver in de hoofdrol. Meer nog, het uitstekende Undertaker van Ralph Meyer en Xavier Dorison is zelfs dé verkoopstopper van dit voorjaar. Balen, denk je dan. Maar de broers Maffre beten door en zopas is Stern, het verhaal van een doodbidder, een zwerver en een moordenaar verschenen. En het is de moeite! Oké, de hoofdrol gaat ook naar een kraai, een doodgraver dus, of als je echt wil het minder gebruikelijke "doodbidder". Maar daar stopt elke gelijkenis met Undertaker. Deze doodgraver is anders. Bescheiden, belezen en rechtschapen.

De eenzaat Elijah Stern worstelt met een jeugdtrauma, en wil dit oplossen. Zijn beroep van doodgraver helpt hem daar ook niet echt bij, maar dan is er die ene kans. In het stadje waar hij werkt, ver van revolverhelden en de stoere cowboys uit het Wilde Westen, is het enige vertier een hoerentent. Op een dag legt de zuipschuit van de stad er in volle penetrale actie het loodje. Een hartaanval, zegt de dokter. Maar dat is zonder de vrouw van de schuinsmarcheerder gerekend. Ironisch genoeg is ze voorzitter van een lobbyvereniging tegen alcohol en wil ze zijn lever, hart en maag tonen aan het grote publiek om zo de gevaren van alcoholconsumptie zichtbaar te maken. Een goed betaald klusje voor onze doodbidder. Maar tijdens die verboden autopsie, komt een verborgen geheim boven water. Het begin van dé saga waar niets is wat het lijkt. En waar niemand is wie hij is.

We hebben te doen met Stern. Nooit kan hij het halen van de echte Undertaker. Hij is een schriele, kalende kraai die de schaduw opzoekt. Zijn biotoop is de scalpel, de formol en Moby Dick. Hij is de CSI van het Wilde Westen. Maar net daarin schuilt zijn sterkte. En dat heeft scenarist Frédéric Maffre goed begrepen. Psychologie en duellerende dialogen wegen zwaarder door dan een colt. Langzaam krijgen zijn charismatische hoofdpersonages meer diepte en karakter, en die zijn intrigerend genoeg om een langlopende reeks te dragen. Broer Julien geniet zichtbaar van het doordachte scenario. Het kwaliteitsverschil met zijn tekeningen in De Bank is dan ook groot. Hier ligt zijn hart. Ondanks het soms donkere verhaal dartelt zijn penseel. Fijne, verzorgde tekeningen in klassiek opgebouwde kaders, soms zwaar overbelicht door de stralende zon. En net hierdoor valt het op dat de meeste inwoners ondanks die hitte geen hoed dragen. Er zal wel een bedoeling achter zitten, of niet.

Stern is een western die klaar is om een heel groot publiek te verleiden. Mooi album.