Cassio. Cassio. Cassio. Driemaal hetzelfde woord. Driemaal een andere betekenis. Enerzijds is Cassio een van de betere peplumstrips die er momenteel loopt. De decors van de Chileen Henri Reculé, die zelf nog nooit in Rome is geweest, zijn om van te smullen. Anderzijds is Cassio een verhaal van te groot, te weids. Enfin gewoon te. Het mislukte moordverhaal op een onsterfelijke die eeuwen later, vol esoterische toestanden, in contact komt met zijn wraakzuchtige halfbroer. Je moet er maar opkomen, getekend en verkocht krijgen. Maar voor ons is Cassio vooral een prima strip. Een strip waarvan we blij zijn dat ze nog gemaakt kon worden met alle benodigde delen. In een interview (die Reculé zelden laat afleggen) zei de in het Waalse Spy wonende tekenaar ons dat Cassio een moeilijke reeks is, maar dat ze niet onoverkomelijk is. De nagel op de kop. Cassio daagt ons uit, neemt ons mee naar intrigerende plaatsen maar vooral: ze respecteert ons als lezer.

Ook in dit slotdeel is die waardering duidelijk merkbaar. Henri Reculé vroeg en kreeg tien extra bladzijden om het verhaal is al zijn barokke schoonheid te mogen eindigen. En zo zie je plots een kadertje waarin Michelangelo's Sixtijnse kapel vanuit een knap kikvorsperspectief wordt bekeken. Hoewel duidelijk gebaseerd op foto's maakt dit fijn staaltje vakwerk ons toch blij. Het is immers exemplarisch voor het feit dat Reculé het hele album lang niet voor de snelste grafische oplossing koos. En ook scenarist Stephen Desberg pakt uit met een grootse finale. Hij trekt schaamteloos alle registers open. Maar in tegenstelling tot wat een Jean Dufaux ons soms lapt, geloof je zijn ongelofelijk verhaal. Dit is een uitstekend einde van wat ooit begon als een brave, Romeinse sandalenstrip.

Oorspronkelijk opgezet als een vierdelige Romeinse whodunit, is Cassio uitgegroeid tot een weids epos over leven en dood. Maar in dit slotdeel komen alle losse draden netjes samen, en vormen een grote lont waarmee het verhaal knallend wordt afgesloten. Een mooi eind voor een mooie strip.