Frank Miller broedt momenteel op een nieuw verhaal van Sin City waarvan in 2000 het laatste deel verscheen. Momenteel geeft RW Uitgeverij deze hard boiled misdaadreeks (opnieuw) uit. Eerder maakte diezelfde Miller bekend dat hij dit jaar zijn Dark Knight-miniseries vervolgt met een derde hoofdstuk, The Master Race. In november verschijnt het eerste losse comicdeeltje met Brian Azzarello (100 Bullets, Wonder Woman) als co-schrijver en Andy Kubert (van Before Watchmen: Nite Owl en de Batman-strips Damian Zoon van Batman en Hoe Is het Afgelopen met de Duistere Ridder?) als tekenaar. In vertaling kunnen we nu alvast genieten van de tweede verhaallijn De Dark Knight Slaat Weer Toe, ook wel afgekort als DK2. Nu ja, 'genieten'...

Het uit 1986 daterende De Terugkeer van de Dark Knight (onder die titel voor het laatst vertaald door De Vliegende Hollander), met Batman als een gepensioneerde superheld die toch weer zijn cape van de haak haalt om nog één keer zijn stad te redden, was bij verschijnen behoorlijk grensverleggend en het kende een topverkoop. In 2001 en 2002 publiceerde DC Comics Frank Millers driedelige sequel The Dark Knight Strikes Again die gemengde commentaren kreeg, maar wel een van de best verkopende titels van dat moment was. Het verhaal speelt zich drie jaar later af en kent een gelijkaardige verhaalstructuur. Batman keert terug van zijn zelfopgelegde pensioen, deze keer niet om Gotham van het onrecht, de misdaad en de corruptie te bevrijden, maar om de wereld te redden. Alleen ziet de wereld niet in dat het gered moet worden. Superhelden als Superman en Wonder Woman zijn niet meer dan sterke manusjes van alles geworden. Batman zoekt andere bondgenoten met superkrachten. Zijn eigen sidekick Robin is nu ingeruild voor Catwoman of Catgirl, whatever. Ze strijden samen om een complot op het hoogste niveau en daarbuiten te ontmaskeren. Dat complot leidt naar de president van de Verenigde Staten, Lex Luthor.

Opnieuw speelt Miller met de rol van de media (met alweer collages van commentaren debiterende hoofden in miniprenten) en zet hij Batman en Superman tegen elkaar op met Wonder Woman, Catgirl en een paar andere nevenpersonages als interessante vondsten. Hal Jordan (de oorspronkelijke Green Lantern), The Flash en Green Arrow duiken eveneens op in een oudere, maar daarom niet minder waardevolle gedaante.

De verhaalsamenvatting klinkt boeiender dan de uitwerking want de opbouw van het verhaal is even gestoord als de inkleuring van Millers voormalige echtgenote Lynn Varley. Zij probeert allerlei psychedelische computereffecten uit en overdrijft daar zodanig in dat het niet mooi meer is. Dan hadden we dit nog liever in zwart-wit gezien. Grafisch is DK2 heel wat minder dan de eerste cyclus, laat staan het overige werk van de rasartiest. De scènes waarin vormeloosheid en afstand scheppende verwrongenheid de bovenhand nemen overheersen pagina's die werkelijk het expressieve talent van Miller aantonen. De drempel komt te hoog te liggen.

We zijn er nog niet over uit of Frank Miller met DK2 over een paar hordes te veel ineens wilde springen of dat dit één grote grap is, een parodie op zijn eigen grote kantelcyclus De Terugkeer van de Dark Knight. Anders gezegd: is Miller eigenlijk niet gewoon een overroepen auteur? We hadden graag het tegendeel bewezen gezien.