We hebben zo onze favorieten. Iedereen heeft ze. Reeksen die je soms wat schoonheidsfouten of zwakkere periodes met veel liefde vergeeft. Zeldzamer zijn die waar je op zoek moet gaan naar argumenten waarom ze niét goed zijn. Een van die haast smetteloze, zij het tot nu toe redelijk korte reeksen, is Blacksad.

Als je ergens expressiever gelaatsuitdrukkingen op een schildpad gezien hebt, dan vragen we je met aandrang om nu stante pede de redactie te bellen. Niet alleen zijn Juanjo Guarnido's tekeningen expressief, ze zijn zwierig, bloedmooi ingekleurd, vol van detail zonder aan leesbaarheid in te boeten en ze hebben een ziel, een leven. Er zijn tal van goeie tekenaars, maar weinigen kunnen met een haast aan magie grenzend metier de pagina's tot leven wekken.

John Blacksad is een kater die als privédetective in de jaren 1950 een bestaan probeert bijeen te schrapen door allerhande klusjes aan te nemen. Net zoals zijn grote collega's Sam Spade en Philip Marlowe lukt het maar niet om moreel een helemaal loepzuivere koers te varen. Daarin zien we hoe goed de scenario's geschreven zijn. Soms vergeet je dat je naar een kat aan het kijken bent en zie je de getormenteerde man achter de snorharen.

Je wordt verliefd samen met Blacksad, je rouwt mee met Blacksad en je neemt de uppercuts van het tuig in de steegjes mee op de kin. Je beweegt mee in onfrisse regionen van huurmoordenaars, gangsters, racisten en corrupte politici.

Dargaud bundelt alle tot nu toe verschenen vijf delen in een zeer verzorgde uitgave en voegt er twee niet eerder in albumvorm verschenen kortverhalen bij en gooit er nog enkele schetsen bij. Het voorwoord van Régis Loisel is het kersje op de taart.

Al hebben we al mooiere schetsen van Guarnido gezien, dit is een zeer mooie bundeling van een van de sterkste reeksen van de laatste jaren.