Midden augustus floot de Orde van Vlaamse Balies enkele van 's lands topadvocaten terug en noemde hen media-advocaten die zich te veel in de media zouden profileren en aandacht zouden nastreven. Is dat laatste vreemd? Je hoeft immers geen topadvocaat te zijn om te beseffen dat de media een bepaalde macht hebben of zelfs zijn. Een macht die je zelfs kan maken of breken en die voor of tegen je kan zijn.

Advocaat Leopold Sully-Darmon, LSD in de pers, houdt dat in zijn achterhoofd wanneer hij die pers te woord staat in het Frankrijk dat in dit album wordt geportretteerd. Sully-Darmon is een gewiekst jurist, die de zaken die hij pleit zo zorgvuldig uitkiest dat ze zijn opgebouwde imago mee ondersteunen. Eén maal kiest hij ervoor dat beginsel te laten varen en net die zaak levert hem meer problemen op dan voorzien. Niet alleen omdat het hem hoogstpersoonlijk naar Irak voert, maar ook omdat de man op persoonlijk niveau meer achterhoudt dan de pers beseft.

Bij een advocatenreeks zou al snel kunnen gevreesd worden voor te veel techniciteit of een weinig aantrekkelijk plot, maar co-scenarist Frank Giroud is een te ervaren rot om in die vallen te trappen. Hij weet overal elementen in de brengen die de lezer vanaf ongeveer plaat 3 vasthouden. Noem ze maar heikele punten. Wat dacht je bijvoorbeeld van het maatschappelijke punt van het (Franse) hoofddoekenverbod? Giroud durft het aan dat in zijn album te integreren als opener. Daarbovenop komen er nog twee uit Sully-Darmons persoonlijke leven, los van de zaak die er zelf ook eentje dreigt te worden.

Hoezeer Girouds en Laurent Galandons plot ook een goede start neemt, we kunnen niet voorbij dat ene jammere heikele punt. Fréderic Volantes tekenwerk slaagt er voorlopig niet in het onderhoudende scenario te volgen. Eigenaardige kadreringen met vreemd afgebroken close-ups in de hoeken van het kader of weinig toegankelijke perspectieven. Het is niet meteen ons ding. Nochtans liet Volante in sommige platen van het niet-vertaalde Les Z wel zien beter te kunnen. Voor De Advocaat mag er voorlopig toch wat meer zorg naar het tekenwerk, zodat bijvoorbeeld handen, wanneer ze niet in close-up zijn getekend, er wat natuurlijker uitzien. Wanneer dat lukt, trekt meester Sully-Darmon zich wel uit de slag, temeer omdat hij hoogstwaarschijnlijk verder hulp zal krijgen van zijn mysterieuze hulplijn, die Lisbeth-Salander-gewijs wel kanalen weet te vinden. En met Salander kwam het uiteindelijk toch ook goed, niet?