Sinds het vorige album is Solo, een rat die zijn familie verliet, een onverslaanbare gladiator. Zijn baas stelt een gevecht met Gorog voor, onbetwist de beste vechter die ooit in de arena rondliep. Als beloning mag Solo in de installatie vechten, een doolhof onder en in een toren die hem de vrijheid kan opleveren als hij er ongechonden uitraakt. Dat er geen addertje, maar een volgroeide, moddervette adder onder het gras schuilt, moge duidelijk zijn. In de installatie — want je dacht toch niet dat die lompe Gorog het van hem kon winnen? — moet Solo het opnemen tegen drie anderen. De bedoeling is dat ze elkaars sleutel afpakken om uit het doolhof te geraken. Die drie anderen vormen niet het grootste gevaar... Solo is nog lang niet aan het eind van zijn beproevingen gekomen.

Als compensatie voor zjn decennialange werk voor strips van Disney-, Warner Bros- en andere figuren uit bekende tekenfilmreeksen of ook de stripreeks Angry Birds heeft Spanjaard Oscar Martín (°1962) waarlijk de toon gevonden om ons te kunnen bekoren. De tekeningen zijn van een onberispelijke kwaliteit. De souplesse spat ervan af, de tekenfilmachtergrond buit hij uit met beweeglijk gestroomlijnde dierenfiguren waarmee hij een onderscheid weet te maken tussen monsterlijkheid en bekoorlijke lieflijkheid. Zo'n bloot ruggetje op pagina 54, het werkt wel.

Het serieux in de teksten is deze keer minder overheersend dan in het vorige album. De vele actie en situaties maken Solo iets minder complentatief. Voor de diepgang mocht Martín dit gerust achterwege laten. Het hoeft niet per se altijd uitgelegd te worden.