Je bent een moeder van twee jonge tieners en plots beslist je man met wie je jarenlang lief en leed gedeeld hebt om je te verlaten voor een grietje van twintig jaar jong. Dat is al een rotte situatie, zien we je denken. Dat kan moeilijk erger horen we je zeggen. Wanneer het zomervakantie is, trekt de moeder in kwestie, Marie, naar een vakantiehuisje aan de Franse rand van de Pyreneeën. De school begint binnen enkele dagen en dan moeten zowel moeder als kinderen terug naar Parijs. Terug boeken kaften en bovenal terug vader zien. Iets waar de kinderen Jules en Hugo begrijpelijk meer naar uitzien dan Marie. Met lood in de schoenen besluit moeder de twee kinderen voor de laatste avond onder te brengen bij de grootouders van een vriendje van de kinderen, in een dorp enkele kilometers verder, terwijl zij de koffers pakt.  Marie dient even alles op een rijtje te zetten. En dan gebeurt het... Het onweer van de eeuw. Bomen worden uitgerukt, rotsen donderen van bergkammen en de aarde beeft. Wanneer Marie wakker wordt is de wereld zoals zij die kent onherkenbaar veranderd. Blijkbaar is niet alleen Marie een moeder die er genoeg van heeft, want ook moeder natuur laat zich van haar meest woedende kant zien. Maries eerste bezorgdheid is haar kinderen terugvinden, maar eens dat gebeurd is, wordt het grootste probleem overleven. De vallei is afgesloten van de buitenwereld en blijkbaar is de buitenwereld hen vergeten.

Al hebben we nog geen idee waar Jean-Christophe Chauzy naartoe gaat met dit verhaal, we zijn verkocht. Een spannend, eerlijk en rauw verhaal. In honderdtwintig pagina's laat Chauzy ons zien hoe onze netjes geregelde samenleving niet veel nodig heeft om uiteen te vallen en hoe snel we vervallen in een stelletje barbaren. De rijen wachtenden voor voedselbedelingen zijn helaas geen al te ver gezocht beeld, zet maar eens je televisie aan. Hij bedient zich hier van een tekenstijl die aanleunt bij François Boucq, mocht je nog meer argumenten nodig hebben om deze strip aan te schaffen.