Ja, het was inmiddels alweer een tijd geleden dat we een strip van achter naar voor dienden te lezen (de manier om manga's te lezen), laat staan dat we konden genieten van Jirô Taniguchi's verteltalent. Met De Wachters van het Louvre leverde hij zijn bijdrage aan de stripcollectie van de Franse uitgeverij Futuropolis in samenwerking met het Louvre, een van de bekendste en meest bezochte musea ter wereld. Stichting Zet.El gaf met Nicolas de Crécy's IJstijd vorig jaar al een ander one-shot uit deze reeks in het Nederlands uit. Andere albums zijn van de hand van Éric Liberge, Christian Durieux, David Prudhomme, Enki Bilal, Bernar Yslaire (zie deze bespreking in de rubriek Klare Taal) en Étienne Davodeau.

Ook Taniguchi kreeg voor zijn album totale vrijheid in vorm en verhaal zolang hij maar iets met het Louvre en de kunstwerken erin deed. Een ontmoeting met Vincent van Gogh en de minder bekende landschapsschilder Jean-Baptiste Camille Corot maken deel uit van hallucinaties van een Japanse tekenaar op studiereis in Parijs. In zijn laatste dagen bezoekt hij het Louvre. De Niké, een prominent beeldhouwwerk in de museumcollectie, krijgt voor hem een gezicht en komt tot leven als gids, als wachter van het Louvre. Zij neemt hem mee naar het verleden zodat hij dieper kan doordringen in de geheimen van het Louvre. Een weinig bekend, maar wel waargebeurd gegeven is de groots opgezette evacuatie van talloze kunstwerken die Jacques Jaujard, directeur van de nationale musea aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog ondernam om ze in veiligheid te brengen voor de nazi's. Hierin krijgt de Mona Lisa een bijzondere rol. Alleen al deze boeiende passage is de aanschaf van deze uitgave waard. Hier zit een film in.

Ook deze keer toont Taniguchi zich als een meester in het oproepen van rust. De stiltes in zijn prenten zijn veelzeggend, je wordt er echt kalm van. Met niet meer dan een onomatopee weet hij in landschappen dan weer het ruisen van de wind in de bomen weer te geven. Dergelijk minimalisme gaat bij Taniguchi gepaard met een zachte aquarelinkleuring. De momenten van verrukking, ontzetting of verbazing worden hierdoor net versterkt waardoor je je als het ware naast het hoofdpersonage in de zalen van het Louvre of in de weidse natuur voelt staan. Nochtans lijkt het hoofdpersonage niets meer te doen dan wat rond te lummelen, op en rond zich te kijken, maar vooral te zien. Hij is duidelijk meer dan een toerist die een bezoek aan het Louvre afraffelt als een verplicht nummertje waarbij er meer door de lens van een camera wordt gekeken dan met de eigen ogen. Sta wat vaker stil en zie. Dan kan je meer genieten van de eenvoudige boodschap die de Niké meegeeft: "Welkom in het Louvre".