Ze waren met vier. Orwood, Fanny, Lario en Lucrece. De wereld behoorde hen toe. Ondanks hun woelige achtergrond had het leven dit zootje ongeregeld samen gebracht. Ze werden onafscheidelijk. Want samen waren ze de beste. Ze waren de Golden Dogs, de beste dievenbende van London. Maar net op het toppunt van hun roem, merkten ze alle vier dat er een verrader onder hen is. Ze besluiten hun wantrouwen tegenover elkaar nog éénmaal op te schorten en de kraak van hun leven op te zetten. Ze gaan de Tower overvallen en eenmaal zij de ultieme buit, de Britse kroonjuwelen, in handen hebben dan zou hun aartsvijand Judge Aaron alle macht verliezen. Nog één nacht. En laat hun verbond daarna maar in elkaar klappen... Maar zoals dat gaat in de beste Judastraditie, is het plan toch al uitgelekt. Op de bewuste avond verzamelt Judge Aaron zijn volledige politiemacht in en rond de Londense Tower. Het doek gaat vallen. Einde.

Tekenaar Griffo is een speciale. De naar de Canarische eilanden uitgeweken Antwerpenaar wisselt de laatste decennia begeesterende strips af met ongeïnspireerd haastwerk. Het blijft steeds wat afwachten of hij een nieuwe reeks benadert als een mijlpaal of als een opportune manier om de rekeningen te betalen. De eerste Golden Dogs kon ondanks de prachtige cover nog beide kanten uit. Maar gestaag werkte de medeschepper van Giacomo C. en Mister Black zijn achtergronden meer uit, en voelde je zijn hart kloppen voor de boevenbende. Maar het noodlot was de Golden Dogs niet goed gezind. In het vorige deel leek topscenarist Stephen Desberg integendeel het spoor bijster. Uiteindelijk slaagde hij erin om de meeste draadjes netjes op te rapen en te bundelen voor de grote eindspurt. En die finale mag er wezen. Ze is krachtig, goed opgebouwd en prima getekend. Maar — en helaas is er weer een maar — ze is zo verdomd kort. We waren er helemaal klaar voor, maar Desberg kwam te vroeg. Halverwege stierf de strip plots een kleine dood. Intussen bleven wij op onze honger zitten, zin hebbend naar meer. Het naspel voelde meer als een zoethoudertje naar een volgende cyclus die er misschien, ooit of nooit zal komen.

En zo blijft deze Golden Dogs in onze gedachten hinken op twee benen. Nu eens was Griffo top, dan weer Desberg. Maar samen hebben ze te weinig geknetterd.