Vertel mij, muze, over Gino, de getormenteerde jongeman die verwoed zijn kunstenaarsdroom najaagt... Bezing mij, muze, de wrok van Britt, die de oppervlakkigheid van haar relatie hekelt, maar de confrontatie liefst uit de weg gaat... tot die weg terug er niet meer is... Aanhoor mijn gebeden, o muze, en verlos ons van dit witte blad!

Tja, ook de duim van een simpele striprecensent kan overbelast geraken en vaak is de inspiratie ver te zoeken. Ook Gino, de protagonist uit dit verhaal, snakt naar goede ideeën. Al op jonge leeftijd wordt hij als in een dronken koortsdroom bezocht door zijn muze en de rest van zijn leven doet hij verwoede pogingen om datzelfde fijne, haast mystieke gevoel weer op te rakelen. Tussendoor volgen we de man in de verschillende fases van zijn leven en carrière. Zijn loopbaan bij een reclamebureau doet ons zelfs wat denken aan die van Don Draper uit Mad Men, een man waarvoor het gezegde "stille waters, diepe gronden" lijkt te zijn uitgevonden. Ook Gino slaagt er namelijk wonderwel in om de schone schijn hoog te houden, maar is diep binnenin een constante twijfelaar die een maalstroom aan gevoelens niet meer onder controle krijgt en elke dag meer en meer op een enorme midlifecrash lijkt af te stevenen. Dat zijn carrière parallellen vertoont met die van de afgelikte progrockers van Toto lijkt een teken aan de wand.

Toch mag je je hier niet verwachten aan een depressieve neerslag à la Verkild Hart van Johan De Moor en Gilles Dal. Daarvoor pakt psycholoog Alex Skim het heel slim aan en is de hoofdpersoon te sympathiek. We lazen deze week toevallig nog een artikel over auteursfilms, waarbij de regisseur zijn eigen hart en ziel in zijn film legt en er vaak een semi-autobiografische draai aan geeft. Bij deze Muze Um zouden we kunnen gewagen van een heuse auteursstrip waar er misschien wel veel te weinig van gemaakt worden. Dergelijke projecten durven nogal eens aan een soort van pretentieuze wazigheid lijden, maar Skim trapt gelukkig niet in die trop-is-te-veel-val. De magisch-realistische touch wordt heel subtiel in het verhaal verweven en de doordachte grafische evolutie van een steeds grimmiger kijkende Gino konden we ongelooflijk goed smaken.

Dit jaar wordt de lezer die ook eens de iets hobbeligere Vlaamse strippaden wil verkennen, echt wel verwend. We hadden onder andere al het gevoelige Woekeraar van Pieter Coudyzer en Mijn Begrafenis van Maarten De Saeger en dit album plaatsen we graag op hetzelfde ereschavot. Het zal in december weer uitermate moeilijk worden om onze jaarfavoriet te kiezen!

"Dank, muze, gij geeft troost, geeft rust in alle zorgen, gij zijt ook medicijn in hartverterend leed", zei de Romeinse dichter Ovidius ooit. En dan had hij deze Muze Um nog geeneens gelezen...