Als onze stripboerin zegt "Het is wel een speciaal stripje", dan weten we dat we iets vast hebben dat door het grootste deel van stripminnend Vlaanderen niet geliefd zal worden. Als onze geëerde, oudere en wijzere collega's op de redactie wel goedgemutst zijn, maar dit album opzij schuiven, dan gaan er nog meer waarschuwingslampjes branden op het dashboard van ons verstand. Maar ach, het hart is verslingerd aan Johan De Moor en duwt de hand snel in de achterzak om de portefeuille boven te halen terwijl het verstand een prop in de mond geduwd wordt. Heeft ons hart gelijk? Ja. En neen.

Verkild Hart is het verhaal van een man met een midlifecrisis. Nu zijn wij naar het schijnt nog niet oud genoeg om aan onze midlifecrisis toe te zijn, we kennen genoeg mannen die er last van gehad hebben. Sommigen schaffen zich een Porsche, of godbetert een Peugeot RCZ aan, sommigen beginnen aan te pappen met jonge vrouwen, en de meest te beklagen van al beginnen aan grote verbouwingen. De man in Verkild Hart houdt het bij worstelen met existentiële vragen. En zoals bij zoveel navelstaarderij begint de lezer zich al snel of te ergeren, of te vervelen. Wij gaven Gilles Dal het voordeel van de twijfel. Als het einde een voltreffer was, dan gingen we hem dat vergeven. Helaas, het einde is niet sterk genoeg om de zwakheden in het midden te vergeven.

Gelukkig is De Moor de sterke man van het tandem. Nergens is hij gemakzuchtig of voorspelbaar, hoe goed we zijn toch wel zeer typische stijl gewend zijn. Bijna is de zwakkere verhaallijn vergeven, bijna. Maar hij trekt hard aan het juk, en sleurt dit album bij het nekvel prachtig over de eindmeet.

Het is geen grand cru, dit Verkild Hart, maar het is ook geen Boecht van Dunaldy , het is een Vin de Pays die aardig smaakt, maar nogal snel vergeten zal worden. Past perfect bij een slaatje met mozzarella.