"Papa, mag ik die Australië-special van Kiekeboe hebben? Daar staat een verhaal in dat we nog niet hebben? Mmm. Papa, Gaan we zaterdag naar Zoersel? Daar kan je een Kiekeboe-zoektocht doen. Mmmm. Papa, vind jij Het Witte Bloed ook het beste album? Mmmm. Papa, waarom doe je die zwart-witte Kiekeboes niet weg? Ik lees dat niet. Ik wil ze in kleur. Mmmm. Papa, Konstantinopel heeft wel al een gsm en ik niet, en ik ben al groter dan hem. Mmmm." We overdrijven echt niet als we zeggen dat De Kiekeboes meerdere keren per week het gespreksonderwerp zijn ten huize van uw dienaar. Onze jonge tieners zijn er wild van. Ze vinden het blijkbaar beire, of vetcool als je wil. Net zoals wij, jaren geleden. Nu vinden we deze gewoonteaankoop gewoon... goed. Neen, we worden er al jaren niet meer wild van, maar blijven het goed gemaakt vinden. Fris, actueel, wat achtervolging, wat situatiehumor,... Ach, Merho en zijn team moet je de truken van de foor niet meer leren kennen.

"Papa, die laatste Kiekeboe moet je echt lezen. Ja, het is nu weer een goede." Als je twee kinderen met een halfuur tussenpauze beiden na elkaar zeggen dat een strip goed is, gaan we heus geen "Mmmm" zeggen. Dit vraagt onderzoek! En een bespreking! Maar laten we 'm eerst zelfs eens lezen.

Marcels baas, Firmin Van de Kasseien, heeft het financieel lastig om zijn nieuwe Russische bijzit te onderhouden. En komt met een — al zegt hij het zelf — geniaal plan op de proppen. Samen met Marcel ontvoert hij zijn eigen vrouw om zo losgeldgewijs haar persoonlijke bankrekening te plunderen. Zij kan daar tegen want hij kent haar al heel lang, al van voor ze getrouwd waren. Zo gezegd, zo gedaan. Maar een dichte mist strooit roet in het eten. En laten we vooral Nopel niet vergeten met zijn iPad-spelletje.

Eerlijk? Nummer 143 is een goede. Fris, actueel en gezegend met een goede achtervolging. Het hoofdidee hebben we al ettelijke keren gelezen, onder meer in Jumps Game Over. Maar dat deert niet want in tegenstelling tot de vorige delen zit het verhaal nu echt evenwichtig in elkaar. Bovendien vond Merho zijn typische humor weer terug. De gekende woordspelingen en de flauwe grappen zijn weer alomtegenwoordig en doen zelfs onze verstarde mondhoeken opkrullen. We kunnen alleen maar hopen dat die kwaliteitsinjectie een blijvend resultaat is van het verlaagde publicatieritme.

Ons nostalgisch hart blijft uitgaan naar de stokoude pre-Album26-verhalen, maar de opengesperde mangaogen die we te zien kregen bij onze kinderen toen we vroegen waarom ze nu juist die Kiekeboe zo tof vonden, gaan we toch ook niet snel vergeten: "Papa, dat meen je toch niet? Nopel is hier beire! En die 'arme bakker'-grap? Heb je die niet gezien! En die T-Rexen? En..." Zo gaat het nog even door tot de jongste slinks de discussie verlegt: "Papa, mag ik een level bijkopen van mijn spelletje. Nopel zou dit nu wel krijgen?" Pfft, en wij die dachten dat strips opvoedkundig waren.