Tussen historisch gesitueerde dramareeksen, romanverstrippingen en een post-apocalyptische thriller door keerde Éric Stalner met Vito terug naar het fantasygenre. Dat was alweer geleden van het in vertaling nog steeds onafgewerkte Malemort. De fantasypassages bleven in deel 1 nog beperkt tot found footage die filmoperateur Giuseppe in het naoorlogse Sicilië aan een verwonderd publiek vertoonde. De wezens op film bestaan ook in het echt, al is het maar wat je 'echt' noemt.

In deel 2 vervaagt de grens tussen realiteit en fantasy nog meer. Giuseppe krijgt bescherming van zowel bekoorlijke wezens als vervaarlijke monsters. Niet zomaar, want een bondgenootschap van tien familieclans zit Vito, met wie Giuseppe vriendschap sloot, achterna. De jongen met de hoorns komt in het bijzonder in het vizier van een familie jagers waarvan de pater familias het heeft over een eeuwenoude oorlog tussen mensen en monsters en een geheim dat al duizenden jaren wordt bewaard.

Als vanouds serveert Stalner ons passioneel tekenwerk met veel aandacht voor fantasie en groteske creaturen. Voor zachtaardige, feeërieke wezentjes is er ook plaats. In elk geval steelt een engelachtige verschijning de show, een witharige vrouw die beschermengel speelt voor Giuseppe. En hij kent haar. Het waarom is Stalner ons nog verschuldigd.