Vijf verschenen delen en het verhaal was ons even ontsnapt. We hadden de indruk dat Jean Dufaux niet zo goed meer wist wat hij met al zijn personages moest aanvangen, maar hij was niet te beroerd om dan maar de ene na de andere af te maken. Wel integendeel, hij verzon voor elk van hen nieuwe wendingen, confrontaties en toch weer situaties die verrassen en de spanning nog wat opdrijven. De Kashar-diamant met mysterieuze krachten die iedereen gek maakt, is het snoepje van dienst. De geest van tovenaar Penilla is vertroebeld. Hij is verblind, maar ook bloeddorstig. Toch overleeft hij een clash met kapitein Blackdog niet. De diamant is van hem! De diamant heeft zijn meester gevonden, en die meester, dat is hij. Die precious edelsteen dreigt hem zelf helemaal in te palmen, hij heeft niet eens oog meer voor zijn zoon Raffy. Ondertussen wordt de Barracuda door levensgevaarlijke Moori aangevallen. Maar wat zij in het ruim vinden, overtreft de gruwel die ze zelf veroorzaken.

Onder de goede zorgen van Jérémy Petiqueux stevent Barracuda af op een hopelijk waardig slotalbum. Voor het verhaal kunnen we nog steeds niet duiden waar we nu eigenlijk precies naar moeten uitkijken. Wat is nu in feite het element dat Barracuda onvergetelijk zou moeten maken. Heeft het dat wel? Bestaat de reeks niet alleen uit louter mooie plaatjes met een flinterdunne vertelling waar maar geen stevig fundament uit te puren valt? Waarom is Barracuda aan te raden aan stripminnende vrienden? Opnieuw alleen door de tekeningen en omwille van de piraten? Dat volgende deel zal als een pletwals over ons moeten rollen willen we het in één adem noemen met zeg maar Murena, De Klaagzang van de Verloren Gewesten, Djinn en andere toppers van Dufaux. We vrezen dat die kans al is verkeken.