Toen Grote Smurf nog een kleine Smurf was, las men hem voor uit het boek Smurfenheld. Dat verloren gewaand boek wordt op zijn zolder teruggevonden. Het is nu Grote Smurfs beurt om het verhaal te vertellen aan zijn Smurfjes. Smurfenheld vertelt het relaas van Avonturensmurf uit een tijd dat Smurfen nog gekleed liepen als Romeintjes of Griekjes in toga. Hij trok naar de Drakenberg om er in de Drakenbron te baden waarop hij de kracht van een draak verwierf en terug in het Smurfendorp de ene na de andere heldendaad verrichtte. De Smurfen hebben wel oor naar dit verhaal. De meningen over de werkelijkheid zijn echter verdeeld. Er volgt een auditie voor een toneelversie. Klungelsmurf, Bange Smurf en Domme Smurf worden hiervoor geweerd. Het trio is het beu om steeds als nietsnutten behandeld te worden en ondernemen zelf de gevaarlijke reis naar de Drakenbron. Een keer de andere Smurfen achter dat vermetel plan komen, zetten ze een reddingsexpeditie op.

Een verhaal met een moraal, een knipoog naar onze maatschappij (hier: commerciële exploitatie van natuurbronnen en wellnesscentra) en heel wat humor. Dat is al meer dan een halve eeuw het aanbod dat De Smurfen kan voorleggen. Gemakshalve zou je het kunnen wegserveren als een formulestrip, maar dan heb je de strips wellicht niet (goed) gelezen. Het zou bovendien de inspanningen van de auteurs oneer aandoen. Jeroen De Coninck weet een duidelijke expressie te leggen in de personages, die bovenal karikaturale poppetjes blijven. Alain Jost en Thierry Culliford (die het stripluik van zijn vaders imperium voortzet) vinden tot nu toe altijd wel iets om origineel uit de hoek te komen met klassieke, bekende elementen als inspiratiebron, in dit geval een mythe van Achilles uit De Ilias van Homerus. Goeie prestatie alweer.