Frank Millers studie in zwart-wit krijgt er in dit vierde deel een kleurtje bij: geel.

John Hartigan, een ouwe agent zoals je ze zo vaak vindt in hard-boiled detectives, wordt op de vooravond van zijn pensionering met een dilemma geconfronteerd. Ofwel voor de eerste keer in zijn carrière de andere kant uitkijken en een spichtig negen jaar jong meisje, Nancy Callahan, laten omkomen in de klauwen van een sadistische pedofiele seriemoordenaar, of zijn wapen trekken en wat de gevolgen ook zijn, recht laten zegevieren. Kleine Nancy wordt gered, maar ten koste van de reputatie van Hartigan. Niet enkel wordt door de oppermachtige vader van Roark, Junior, de pedofiel, als slachtoffer naar voren geschoven, maar wordt ook de verkrachting van Nancy in Hartigans schoenen geschoven. Hartigan draait voor eeuwig de cel in, maar enkel zijn zwijgen zal Nancy behoeden voor verder onheil.

Millers verhaal is niet zozeer een whodunit, maar neemt het misdaadverhaal als achtergrond om een beschouwing te schetsen over zelfverloochening, pijn en wraak.

Er zijn plotgaten die groot genoeg zijn om de Death Star door te loodsen, maar de monologue intérieur en de broeierige sfeer maakt veel goed.

Wie de Engelstalige versie nog niet in de kast heeft, krijgt nu een herkansing met de nieuwe vertaling van RW Uitgeverij. Een hardcovertje dan nog wel. Met een lelijke kaft. Elk voordeel heb zijn nadeel.