Bartholomee krijgt te horen dat hij nooit meer terug kan naar de A. Dat eiland heeft de vorm van de letter A, de eerste letter van de woorden Atantische Oceaan die je op de wereldkaart ziet staan, maar in het universum van Philemon werkelijk bestaande eilandjes zijn in de vorm van die letters. Bartholomee bezoekt Philemon die net een ton repareert. Het stormt, de bliksem slaat in en een flits en een donderslag later is de ton het kraaiennest van een schip waarmee de twee weer in de wereld van de letters in de Atlantische Oceaan zitten. Behalve pijpenstelen regent het ook — als vanouds — vreemde ontmoetingen nadat Bartholomee op zee verdwijnt. Zijn hutje blijkt ondertussen een immense omvang aangenomen te hebben en het blijft groeien, groter dan het eiland. De centaur Vrijdag is er zo'n beetje de conciërge. Philemon laat zich verder op sleeptouw nemen, komt in een zondvloed terecht, beklimt een regenboog en redt het leven van De Dood die er in deze wereld uitziet als een sigaren rokende zakenman. Philemon krijgt hem zover om Bartholomee terug te brengen... als-ie al dood is!

Uitgeverij HUM! houdt er een strak ritme op na om reeds vertaalde Philemon-albums opnieuw uit te brengen, zij het compleet opnieuw vertaald en geletterd, en die af te wisselen met nooit eerder vertaalde verhalen zoals deze Het Topje van de A. De albums verschijnen lukraak, allerminst chronologisch. Voor dit tiende deel helpt het als je vorige albums hebt gelezen want er komen veel personages in voor die Philemon al eens ontmoette. De stuwende verhaalstructuur laat de jongen niet te veel hangen bij elk van die herinneringen, er moeten namelijk grenzen doorbroken (zelfs lay-outmatig want Fred speelt weer met de imaginaire grenzen van zijn kaders) en gevaren overwonnen worden. Wat doe je namelijk tegen een groep gevaarlijke, carnivore commodes of het kansspel van de driekoppige Cerberus, de conciërge van het rijk der duisternis, bij wie winst en verlies hetzelfde zijn?

Je merkt het vanzelf, op Freds fantasie stond geen maat. De hele reeks Philemon is één grote ode aan de fantasie, aan het aftasten van manieren om een verhaal in tekst en beeld te brengen ook. Fred liet de beperkingen van de strip achter zich en verkende vooral de route "alle richtingen". Zijn genie bestaat erin om niet verloren te rijden terwijl de lezers in alle veligheid kunnen volgen.