Godver... Miljaardedju. Als die Jezus denkt dat hij zomaar mijn zonen kan meenemen, én mijn schoonmoeder genezen, dan gaat hij wat beleven. Wie gaat er nu gaan vissen?! Ik toch niet! Miljaarde! En hij zou de Messias zijn? Mijn botten! Ik ben zelf een zoon van Abraham, en ik geloof me, ik kan een profeet herkennen als ik er een zie! Vrouw, ik ga nu onze kinderen terughalen. Nu meteen. Ik ze sleur ze desnoods bij hun nekvel terug!

Neen, de oude Jonas is niet tevreden. Oké, die vreemde kerel slaagde erin om met een trucje een wonderbaarlijke visvangst voort te brengen. Maar dat was nog geen reden om Petrus, Andreas, Johannes en Jacob in zijn zog mee te nemen. Apostelen noemen ze zich nu... pff.

Je raadt het al. De Reis van de Vaders richt zijn loep op een van de bekendste personages van het christelijke geloof, namelijk Jezus. Enfin, dit is niet helemaal juist. De loep focust zich eerder op enkele vaders van de apostelen. Zij kunnen het allerminst appreciëren dat ze die nieuwe sekteleider achterna huppelen én hen in de steek laten. Het resultaat is een grappig reisverhaal die God en zijn Zoon in hun waarde laat, maar de mirakeltocht van Jezus bekijkt vanuit het primaire oogpunt van de bezorgde ouders. Goed gevonden, goed verteld en gelardeerd met goede grappen.

Af en toe wordt een mop wat te veel herhaald, of verliest de Franse tekenaar-scenarist David Ratte zich te veel in contemplatieve Michel Plessix-achtige plaatjes, maar het geheel slaagt er toch maar in te verrijzen uit de massa's strips die vandaag op ons losgelaten worden.

Eventjes hebben we ons afgevraagd of er voor dit drieluik eigenlijk wel een lezerspubliek zou zijn. Om de strip ten volle te appreciëren, moet je enerzijds toch een aardige kennis hebben van het Nieuwe Testament, en anderzijds diezelfde kennis zonder oogkleppen willen herlezen. Behoor je tot dit doelpubliek of ben je gewoon een bezorgde vader, dan is deze bijbelse road movie met een vette knipoog ook iets voor jou.