Toen we voor deze bespreking Jommeke-album nummer 32 In Pimpeltjesland nog eens ter hand namen, zagen we tot onze grote verbazing dat we het schutblad verlucht hadden met een bibberende handtekening, iets wat we als beginnende lezer alleen bij de echte topwerken pleegden te doen. Het verhaal blijft ook na al die jaren een topper binnen het œuvre van Jef Nys, ook al is de link met Jonathan Swifts Gullivers Reizen nu wel heel duidelijk herkenbaar.

In dit nieuwe verhaal blijkt Pimpelprofessor Pompilius al enkele jaren in de leer bij Gobelijn en als die laatste op inspectiebezoek komt, haalt de kleine geleerde alles uit de kast om zijn grote voorbeeld te imponeren. Samen maken ze een drankje om de puber Pillibout meer kracht te geven. Als die echter een overdosis pakt, gaan de poppen aan het dansen. Als een ware intrigant (zie ook Asterix 15) weet hij de inwoners van het eiland tegen elkaar op te zetten. Hij wordt hierbij gestuurd door een gemene zeemeerman die in de buurt woont en maar al te graag zijn territorium wil uitbreiden.

Eigenlijk is het vreemd dat we zo lang hebben moeten wachten op een return to Pimpeltjesland, want decor en personages bieden heel wat potentie voor een spannend avontuur. Philippe Delzenne heeft zich er nu toch aan gewaagd en dit levert een vlot leesbaar album op waarbij we alleen wat bedenkingen hadden bij de valsaard van dienst die er wat bijgesleurd lijkt. De auteur toont zich hier toch weer een waardige opvolger van Nys, ook al vonden we de Pimpeltjes van de geestelijke vader net iets schattiger. En waarom prinses Pimpelella (de perfecte love interest voor elke zichzelf respecterende achtjarige) hier geen gastrolletje kreeg, vinden we een regelrechte schande! Een spin-off, meneer Delzenne! En rap!