Tïa? Tïa!!! Tïa, waar ben je? Hier! Pak me dan als je kan, Fêne!! Gefopt!! De twee piepkleine elfjes dollen en grollen dat het een lieve lust is. Niets kan hun zalige leventje in dit grote ondoordringbare woud verstoren. En mocht er toch gevaar zijn, dan zijn de wolven er om hen te beschermen. Generatie na generatie staat de roedel klaar om de weeskinderen blijvend te beschermen tegen die andere daar. Maar vandaag is hij ongemerkt het woud ingetrokken. En hij slaagt in zijn opzet. De immer vrolijke Tïa komt onder zijn invloed, en wil weg uit haar aards paradijs. Samen met Fêne gaat ze op zoek naar de rand van het woud. Daar zal haar leven pas echt beginnen!

Creationisten zouden een rib geven om dit scheppingsverhaal te mogen gebruiken bij hun missionariswerk. Dit is liever en sympathieker dan het bijbelse origineel. De wulpse Eva met haar slang is hier een lieflijk elfje geworden. De verboden vrucht is het gemakkelijker te verkopen concept van de buitenwereld. En Adam, tsja, die blijft de brave sul. Maar dit knuffelbare genesissprookje heeft ook zijn weerhaakjes. Onder het laagje chroom kan je afleiden dat het einde van hun kindertijd het einde van hun naïviteit én onbezorgdheid betekent.

En er zit nog zoveel meer in. Peter Pan en zijn Tinkelbel zijn bijvoorbeeld nooit veraf. Of de variant op de beroemde Daytripper-dialoog dat elk verhaal een einde heeft... zelfs het allermooiste. En dan heb je nog... Ach, ga gerust zelf op ontdekkingstocht. Wij hebben veel meer zin om te blijven hangen bij de vrolijke tekeningen. Want de Bretoen Cyril Knittel tekent even aanstekelijk als de glimlach van zijn gevleugelde weeskinderen.

Het eerste deel van het tweeluik bulkt niet van de originaliteit, maar het is zo mooi, dromerig en knuffelbaar dat we nu al reikhalzend uitkijken naar het slotdeel. Beste Gorilla, houd ons niet langer in spanning, en vertaal dit vergeten juweeltje maar zo snel mogelijk!