"1869. In naam van zijne majesteit begint de verovering van de sterren..." met een luchtballon! Met dat idee vatte Alex Alice, die eigenlijk niet meer dan het fenomenale Het Derde Testament en Siegfried op zijn actief heeft, de koe bij de hoorns voor zijn nieuwste project.

Het Kasteel van de Sterren behoort min of meer tot het steampunkgenre, maar dan toch meer in een Miyazaki-achtige sprookjessfeer. De door zijn volk geliefde, maar teruggetrokken koning Ludwig II van Beieren, bijgenaamd de Sprookjeskoning, regeerde van 1864 tot 1886 over Beieren. Na de ontdekking van ether, die de wetenschap grote stappen doet afleggen, stuurt hij in deze nieuwe stripreeks aan op de verovering van de ruimte. Een professor en zijn zoon Serafijn wagen zich aan het avontuur. Serafijn verloor zijn moeder door een experiment met ether waar vader en zoon op voortborduren. Voor hen een obsessie, voor anderen waanzin, voor nog anderen een in de gaten te houden evolutie want er komt spionage aan te pas. De in opmars zijnde Europese grootmacht Pruisen wil namelijk de plannen bemachtigen van wat Serafijns vader op vraag van Ludwig ontwikkelt.

In tegenstelling tot Alice' vorige reeksen baadt zijn tekenstijl deze keer niet in gitzwarte poelen inkt. Hij heeft precies een warmer kleurenpalet ontdekt. Zware contourlijnen zijn er niet meer, zelfs de begrenzing van de stripkaders is achterwege gelaten. Het oogt allemaal losser en luchtiger. Alleen voor het nevenpersonage Hans permitteerde hij zich een te grote grafische vrijheid want die jongen ziet eruit als een verloren gelopen mangafiguurtje tussen meer realistisch opgevatte personages. Hij zorgt wel voor de komische noot. Daartegenover staat de aanwezigheid van Ludwigs nicht Elisabeth die voor knetterende momenten zorgt. Ze straalt even veel elegantie uit als de actrice die haar in een reeks kleffe films vertolkte: Romy Schneider, want Elisabeths bekendere bijnaam is Sissi.

Denk aan de film Hugo, want dit is het soort complexloos sprookje waar Martin Scorsese de passende beeldregie voor leverde. Houd in het achterhoofd ook de romantiek van de negentiende-eeuwse, Duitse sprookjeskastelen (waar het kasteel van Doornroosje op is gebaseerd) of de eerder vermelde tekenfilmmaker Hayao Miyazaki en de door Alice in het interview vernoemde Jacques Tardi (Isabelle Avondrood, De IJsdemon) en De Duistere Steden.

De tekeningen zijn even wennen voor wie van Alex Alice' vorige strips hield. Maar het duurt nog geen volledig hoofdstuk tot de personages en hun passie de overmacht nemen. En verrek, dit eerste deel had op geen frustrerender moment kunnen eindigen om ons in opperste spanning te doen uitkijken naar het vervolg.

Aansluitend vind je een mooi vormgegeven dossier met interview, personagestudies en andere illustraties. In het Frans gingen drie dossieruitgaven aan het album vooraf waarin telkens een hoofdstuk van het verhaal stond, aangevuld met een rijkelijk geïllustreerd achtergronddossier met ontwerptekeningen waarvan er een paar in dit album zijn gerecupereerd.