USAGI YOJIMBO 11-14
Stan Sakai • Uitgeverij Enigma
24 p. (SC)
|
|
| Jeremiah in Japan |
|
Ondanks de verkiezingsuitslag mogen we het toch wel de periode van de konijnen noemen. Nadat Silvester nog maar pas de eerste twee delen van Kobijn uitbracht, tovert de kleine uitgeverij Enigma vier nieuwe deeltjes van dat andere knaagdier, Usagi Yojimbo, uit haar hoed. De eerste twee daarvan liggen nu al in jouw stripspeciaalzaak, de rest volgt deze maand nog.
Miyamoto Usagi is een ronin, een zwervende samoerai wiens meester gestorven is. Hoe dit gebeurt, komen we trouwens in deel 11 te weten, dat het slot van het Samoerai-verhaal vormt. Omdat een konijn toch van iets moet leven, trekt Usagi in het feodale Japan van dorp tot dorp om zijn diensten als yojimbo (lijfwacht) aan te bieden aan wie ze nodig heeft. Zijn avonturen doen wat denken aan die van Jeremiah en diens kompaan Kurdy. Want net als dit rondtrekkende duo loopt Usagi geregeld figuren tegen het lijf die hem vijandig gezind zijn. Maar gelukkig heeft hij dankzij zijn harde opleiding verschillende vechttechnieken onder de knie. Neen, dit samoeraikonijn weet wel raad met een vliegje op zijn neus.
Dat Stan Sakai van vele markten thuis is, blijkt goed uit de pas verschenen deeltjes. De sympathieke Amerikaan met Japanse roots heeft duidelijk zijn draai helemaal gevonden en dit niet alleen tekentechnisch. Zijn universum staat er, het hoofdpersonage krijgt steeds meer diepgang en Sakai slaagt erin om in weinige bladzijden een boeiend verhaal te vertellen. Het is niet meer dan verdiend dat Usagi Yojimbo in Brussel een eigen (niet-officieel) straatnaambord heeft gekregen.
Naast deel 11 dat dus een lang verhaal afsluit, bestaan de overige drie delen elk uit een afgerond avontuur. In Zijden Markt neemt Usagi het op voor uitgebuite arbeiders. De Uitkijktoren is lichtvoetiger van aard en schuwt de slapstick niet. Wij zijn al van in het begin gecharmeerd door die hagedisachtige wezentjes die het decor regelmatig opvrolijken. Ze blijken tokagés te heten en in dit verhaal speelt er eentje de hoofdrol. Deel 14, Moederliefde, is andere koek: een dramatisch verhaal met een erg emotioneel einde.
Net als in de vorige deeltjes bevat elk boekje achteraan opnieuw een bladzijde van een onuitgegeven vervolgverhaal. De knappe flipcovers zijn deze keer van de hand van Mauricet, Steve Van Bael en Marc Michetz, die er twee voor zijn rekening neemt. Het vorige kwartet boekjes verscheen in 2005. Hopelijk moeten we deze keer niet weer zo lang wachten op het vervolg. Daarvoor is deze reeks te verslavend. |
|
| > JEROEN FRANçOIS — juni 2007 |
