Men nemet een vortex, een bevallige dienstmaagd, Merlijn, Johan, een "oud wijf" (sic), enkele struikrovers, metselaars en Demoniah. Men zoeket een oude toren. Men latet een monster opdraven en... hop, er is een nieuw verhaal van De Rode Ridder verschenen.

Johan en Merlijn (door hun conversaties hoe langer, hoe meer een komisch duo in wording) komen dankzij de vortex terecht in het zuiden. Ze zijn getuige van de ontvoering van Melinda en stellen alles in het werk — want zo zijn ridders en magiërs wel — om haar te ontrukken aan de klauwen van de booswichten. Dit loopt niet van een leien torendakje want de vrouwenrovers hebben hun schuilplaats goed verborgen en Balaruc is geen monstertje om zonder handschoenen of zwaard aan te pakken. En dan komt Demoniah terug op de proppen. Suspense!

We zijn opgegroeid met De Rode Ridder van Willy Vandersteen. De heroïsche verhalen van de ridders van de ronde tafel, de intrede van de bevallige Galaxa, de langzame zwenking naar fantasy,... we konden het allemaal smaken. Sinds kort zijn we terug in de ban van onze held Johan en zijn wedervaren in de Vlaamsche polders en kort daarbuiten. En daar knelt een beetje de maliënkolder. Er is inhoudelijk een (te) sterk verschil tussen de verhalen met scenarist Marc Legendre en deze waar Claus tekst en tekeningen voor zijn rekening neemt.

De Legendre-files bieden zo veel meer dan een fantasypulp zoals er hier een voorligt (de vortex! Balaruc! Demoniah! De schat van de Katharen!). Desondanks hebben we ons toch geamuseerd met het onwaarschijnlijke scenario, maar Sint-Joris nog aan toe, geen flauw idee waar de titel op slaat. Van een dodendans is er op geen enkel ogenblik sprake. Misschien komt er een vervolg op dit verhaal en zal Johan een dodelijke tango inzetten met Demoniah waarbij Merlijn met zijn toverstaf het ritme aangeeft.