"Wat ben je aan het doen, Pablo?" "Even mijn status aan het bijwerken." "Me afgereageerd op weer een brolwerk van Matisse." 1159 likes. "Waar ligt mijn morphine, nu weer?" 1254 likes. "Verdomme, daar is Braque weer met zijn kubusjes!" 2459 likes. "Wat een vet feest!" 1245 likes. Facebook en Picasso. Het zou vandaag een geslaagd huwelijk zijn. Met zo'n gevuld leven én een drang naar erkenning en aandacht, zou elke statusupdate van de iconische schilder wel wat likes opleveren. Of dat leiden we toch af uit dit verstript levensverhaal van de iconische schilder. Overdrijven we? Misschien. Waarschijnlijk niet.

Net zoals Mark Zuckerbergs smoeltjesboek heeft een (auto)biografie ook iets vreemds over zich. De balans tussen zelfverheerlijking en voyeurisme is flinterdun. In welke mate stuur je de waarheid? Was Pablo Picasso echt een visionair genie? Of toch een egocentrische zak die mensen gebruikte en opgebruikte? Of kwam Picasso steeds te laat om mensen echt te redden? Wie zal het zeggen?... We gaan het nooit juist weten. We mogen het hier gelukkig doen met anekdotes van zijn tijdsgenoten. En deze zijn lekker gekruid, en waarschijnlijk zelfs bijgekruid.

Pablo vertelt het verhaal van de jonge zoekende Picasso, zijn muze Fernande en een rits bekenden zoals Appolinaire, Max Jacob en zijn grote rivaal Henri Matisse in de periode van 1900 tot 1912. Twaalf jaar van zijn leven, vier delen, meer dan 300 bladzijden. Bij het eerste deel leek deze opzet ons nog onmetelijk ambitieus maar bij het dichtslaan van dit laatste deel, schuiven we ongemakkelijk over onze stoel. Nu het succes echt wenkt voor Picasso, is deze strip plots gedaan. Maar... dit verhaal is echt nog niet uitverteld! Wij willen meer! En het liefst nu! Deze roep naar meer is de grote verdienste van scenariste Julie Birmant. Zij is erin geslaagd om dartel om te springen met de feitelijke ijkpunten en via gekleurde anekdotes het historische personage echt tot leven te brengen.

Ook tekenaar Clément Oubrerie waarvan binnenkort bij Sherpa de verstripping van de klassieke fantasyroman Het Gouden Kompas verschijnt, is op dreef. Hij koos consequent voor een statige wafelijzerstructuur maar in die strakke kaders is het een en al beweging. Bovendien kregen de modernisten steevast grote handen, grote neuzen, grote oren,... terwijl de dames als tegengewicht voor deze karikaturisten naadloos uit een art nouveau-poster zijn weggelopen. De decors zijn dan weer realistisch en uitermate verzorgd weergegeven. Iets zegt ons dat Picasso die aanpak wel zou geapprecieerd hebben. Het drieledige grafische spanningsveld, gecombineerd met de dynamiek en de strakke structuur, zorgt ervoor dat deze Pablo een enorm prettige leeservaring is.

Ach, misschien zien we er te veel in, en was dit allemaal wel niet de bedoeling van de auteurs. Feit is dat deze biografische strip voor ons een geweldig schilderij is geworden. We maken ons wel geen illusies en beseffen dat een enkeling hier niets zal in zien. Maar ja, het is nu eenmaal een Picasso. Je houdt ervan of Je haat het. Maar het is zijn geld meer dan waard.