De Ruyter vaart al een tijdje niet meer in Eppo door een mager resultaat in de opiniepeiling die het stripblad jaarlijks organiseert. Dat vinden we jammer. De geschiedenis leert ons dat komische strips op veel meer gemengdere reacties worden onthaald dan gelijk welk ander genre. Je bent er voor of niet. Je kan ermee lachen of niet, punt. Wat halen grafische kwaliteiten, timing, feeling voor het overbrengen van een grap en een niet zo voor de hand liggend hoofdpersonage dan uit als alles valt of staat met de pointes en de afrekening aan het eind van dat alles? Lachen of ten onder gaan, dat is het lot dat alle komische series beschoren is. Je kan wel raden dat De Ruyter ons net wèl aan het lachen bracht, anders stond hier geen bespreking.

In een eerdere bespreking van deel 1 vroegen we ons evenwel af of het vat met grappen niet snel leeg zou geraken. De minibiotoop van "admirael" De Ruyter — zijn schip, de bemanning, de zee en de havens die hij aandoet — blijkt na drie delen nog voldoende inspiratie te bieden. De halve paginagags en strookjes met en over De Ruyter worden nu wel afgewisseld met strookjes met Kleine Tjeerd en zijn opa in de hoofdrol. Die afwisseling geeft extra zuurstof aan dit album. Kleine Tjeerd kijkt op naar de doorwinterde matroos in dienst van De Ruyter. In werkelijkheid is hij een hoerenloper, een drinkebroer en een nietsnut. Deze stroken stonden niet in Eppo. Samen met de laatste gags van De Ruyter (waaronder een geslaagde parodie op Lucky Luke voor een themanummer van Eppo) kon nog dit album bij elkaar geschraapt worden. De auteurs of uitgever kwamen wellicht net één strook te kort om het album van begin tot einde te vullen want op pagina 10 en 40 is twee keer dezelfde strook afgedrukt.