Deel 14 alweer! Dat is toch even schrikken. Binnenkort zijn de vriendinnen al vijftien jaar op zoek naar die ene ware... En dat is lang. We blijven ons er over verbazen dat er nog steeds vrijgezellige mannen zijn die de verpleegsters willen leren kennen. Voor ons komen de dames immers bangelijk vertrouwd over. De eeuwig twijfelende Fatima, de kordate blok emotie Nienke en mannenverslindster Stella, je kent ze door en door. Meer nog, het zijn de enige vrouwen op deze aarde van wie je kan voorspellen hoe ze gaan reageren. Bovendien ken je ook de versiertruukjes van de rokkenjagende dokter Bernard en dokter van Swieten. Routine, vertrouwheid, kennis is meestal dodelijk voor een gagstrip, maar toch weet het scenaristenduo Peter de Wit en Hanco Kolk ons meer dan geregeld te verrassen. Op alle vlak. Zo is het met dit deel ook helemaal duidelijk dat de respectievelijke scheppers van Sigmund, de Burka Babes en Gilles de Geus hun dames kennen en verwennen. Ze besteden opvallend veel tijd aan het voorspel. Sommige strookjes zijn gewoon aanloopjes met een klein accentje die pas enkele stroken verder tot een climax komen waarop we weer een paar stroken echt kunnen schaterlachen. Om dan met enkele glimlachstroken verder af te bouwen en zich dan weer te focussen op een nieuw thema. En zo gaat het op en neer, soms op het ritme van Nienke, soms op dat van Stella. Als het dreigt stil te vallen, laten de dames hun fantasie werken. En die is... verrassend.

In het vorige deel schonken Peter de Wit en Hanco Kolk ons de übersingle Floor. Bloedstollend mooi, gescheiden mama, extreem vol van zichzelf. Floor is ook nu nog haar ongegeneerde zelf, maar de auteurs gaan nog verder. Ze kozen voor het ultieme taboe voor een singlestrip. Ze laten Nienke een re-la-tie hebben. En jonge koppels in een stabiele relatie praten niet meer over seks en andere vleselijke gemakken en ongemakken. Dat hoort blijkbaar niet. Is dit het begin van het einde? Herinner je hoe de tv-series Friends, Castle en Bones afgleden wanneer de gekwelde helden echte relaties begonnen... Of is het alsnog een nieuw begin? Of komt de aap alsnog uit de mouw, en laten de Wit en Kolk het zover niet komen?

De passionele tekenstijl vol zwierige lijnen is al enkele albums afgezwakt naar een meer commerciële grafiek. De brave pastelkleurtjes kunnen netjes in de volle vlakjes ingekleurd worden. Het is mooi, schattig en past perfect bij zijn wat ouder geworden S1ngle-meisjes. We kunnen er niet aan doen, maar we zouden Hanco Kolk zo graag nog eens uit zichzelf zien barsten in zijn wondere wereld van Meccano. Lijnen die zich geniaal versmelten tot een lichaam. Dialogen die zwarter zijn dan een Senegalese kolenboer in een dark room. En Floor mag hij meenemen naar de Zuid-Franse badstad. Deal, Hanco?

In afwachting doorbladeren we nog eens S1ngle 14: Fantasy. Het blijven schatjes. Of ze nu van straat zijn of niet.