Wat bezielt een uitgever om in dit prachtige lenteweer een strip uit te brengen waarin het ijzelt, sneeuwt en vriest? Bij het doorbladeren werden we zelfs geconfronteerd met Last Christmas van Wham! Als er één kerstnummer is waar we een acute aanval van roos van krijgen, is het dit wel... Uitgedaagd besloten we het kortverhaaltje volledig door te lezen en... we waren geschokt. Die kleffe oorwurm is niets minder dan een pure murderballad! Een die Nick Cave vergeten te schrijven is! Hoe komt het dat wij de ware bloeddorstige aard ervan nooit doorgrond hebben? We weten het nog steeds niet. Gelukkig was er René Leisink. De Argus-cartoonist luisterde, analyseerde en verhelderde deze songtekst. Dank u! Nu pas kennen we de ware aard van George Michael! En hiermee was deze Amorfati voor ons al een revelatie.

Maar René Leisink deed meer. Hij sprak zijn makkers van het striptekenaarscollectief Studio Noodweer en anderen aan en gaf ze elk een van zijn hersenspinsels mee. Zo gingen zij aan de slag met scenario's over CT-scans, gewapend beton en beschuit met muisjes. Elke tekenaar smeet zich in zijn eigen stijl op zijn noodlottig verhaaltje. Met als resultaat een mix tussen de karikaturale Jan Dirk Barreveld (Eugène) en het realisme van Charles Guthrie. Maar evengoed ontdek je de Jan Bosschaert in Jan Cleijne (Helden van de Tour) of zie je in Maarten Gerritsen de geschikte tekenaar voor Bakelandt of De Rode Ridder. Maar hoe verscheiden de tekenstijlen van de tekenaars ook zijn, je hebt toch het gevoel dat je één strip leest. Knap!

Het enige waar we het lastig mee blijven hebben, is het winterse thema van de meeste verhaaltjes. Hierdoor voelt de strip wat als een overrijpe vijg na Pasen aan. Zonde, want voor de rest is deze Amorfati over de volledige lijn geslaagd.