Ergens in 1985 bangden we ons head te pletter op de aanstekelijke hardrockoorwurm Out in the Fields van Phil Lynott & Gary Moore. Dat de twee ooit nog samengespeeld hadden in een van de bezettingen van Thin Lizzy was de puisterige puber in ons volledig ontgaan. Tja, er was nu eenmaal ooit een tijd dat het internet nog niet bestond en dat headbangen heeft ons waarschijnlijk wel een paar essentiële hersencellen op cruciale plaatsen gekost. De naam van de rockband zou trouwens komen van een robot uit de Britse comic Dandy, die op zijn beurt dan weer genoemd was naar de ultieme Ford: het iconische model T.

Dit brengt ons dan naadloos (aheum) bij deze Tin Lizzie, de laatste worp van uitgeverij Gorilla waarin diezelfde auto een prominente rol vertolkt.

1908: Kolonel Lebey koopt een Ford-T met de bedoeling die te laten ombouwen tot een tractor door zijn voorman Rhod. Die heeft echter andere plannen en trekt met de wagen naar de grote stad om een oude liefde met een bezoekje te vereren. Jake, de kleinzoon van de kolonel, en komische sidekick Louis vergezellen hem op zijn zoektocht. (Dat die laatste als zwarte man in het diepe zuiden van de VS zonder problemen een blank café kan binnengaan, lijkt ons trouwens wel een heel optimistische interpretatie van de vroeg twintigste-eeuwse Amerikaanse rassenkwestie.)

Zowel tekenaar Dominique Monféry als scenarist Thierry Chaffoin hebben hun sporen verdiend in de animatiestudio's van Disney en die ervaring vindt zeker zijn weerslag in hun eerste stripalbum. Tin Lizzie is een poëtisch en sfeervol verhaal dat echter de nodige weerhaken ontbeert en zo toch de verwachtingen niet volledig inlost. Verwacht je aan een mix van Magasin Général en Met Fifi op Reis, maar een die zonder het genie van een Régis Loisel, een Jean-Louis Tripp of een Jef Nys iets te voorspelbaar verderkabbelt. Hopelijk staat de snelheidsbegrenzer in deel 2 iets losser afgesteld.