In de niet-chronologisch uitgegeven integrales van Baard en Kale bundelt deel 2 de elkaar toch opvolgende delen 16, 17 en 18. Het zijn de eerste verhalen van Maurice Tillieux die zijn voornaamgenoot Maurice Rosy als scenarist opvolgde. Tillieux zette meteen zijn stempel op de reeks, die in de voorgaande verhalen vergleed naar kolder en absurde toestanden. Suspens, detective, thriller, wat griezelmomenten ook, dat zouden voortaan de fundamenten zijn voor Tillieux' Baard en Kale-verhalen. Nu zonder Stomp, de schurk die Darth Vader-gewijs de wind uit de zeilen van de twee hoofdfiguren nam, maar geleidelijk aan ook een schertsfiguur werd. In ruil is er gravin Akelina van Zon, bijgenaamd Kiki, die in het erfenisverhaal Tegen de Cobra haar opwachting maakt. Het is eind jaren 1960, begin jaren 1970, en vrouwelijke vormen mochten best getoond worden in stripreeksen voor jeugdbladen. Natasja en Yoko Tsuno gingen haar voor.

Van de drie gebundelde verhalen is De Spookschaduw het ongeloofwaardigst. Een getransplanteerd brein, een onzichtbare gorilla, nou nou. En tegelijk wordt het gecounterd door het realisme van de Britse setting, in Londen, in Limehouse Dock en de rest van de havenbuurt. Zelfs de cover van deze integrale knipoogt naar Blake en Mortimers Het Gele Teken. Uiteraard gaat het er hier luchtiger aan toe, met Kale (de man zonder baard) als occasioneel slapstickfiguur en Baard (die andere met weelderige haargroei op de kruin en kin) als de man van het gezond verstand. Tegen de Cobra en het moordmysterie De Vervloekte Rots schikken zich meer naar de geplogenheden van het misdaad- en detectivegenre... zonder die evenwel stug te volgen. Een belangrijk onderscheid, en een weerkerend thema in Tillieux' complete œuvre, zijn de brokken die de hoofdpersonages maken een keer ze in autoachtervolgingen zijn verwikkeld. Op zuke scènes word je meermaals getrakteerd. Zelfs op een locatie met weinig uitwegen, zoals een vuurtoreneilandje in De Vervloekte Rots, is er nog ruimte voor actie en hardere scènes met opgehangen lijken. Een lange verhaalaanloop is ook niet nodig. De actie begint al op de eerste of de tweede pagina.

Er zijn tegenwoordig gebundelde heruitgaven met dossiers als bonus voor nodig om ons klassieke reeksen te doen herlezen. Boy oh boy, we beklagen het ons niet. Niet alleen kijken we verlekkerd uit naar volgende albums in De Complete Baard en Kale, ook Guus Slim (Tillieux' belangrijkste wapenfeit, jawel) zal ons weldra opnieuw bekoren. De soms flauwe humor van Kale doet trouwens denken aan de grapjes van Guus Slims sidekick Vlinder. Langs de andere kant recycleerde de in deze tijden drukbezette Tillieux wel oude Felix-scenario's voor Baard en Kale, Guus Slim en andere verhalen die hij schreef voor tekenaars die bij hem kwamen aankloppen. Maar houd het liever op perfectioneren in plaats van recycleren.