Ze was natuurlijk niet de enige, maar Inspecteur Canardo is een van die reeksen die ons weggetrokken heeft uit de Vlaamse klei die een Willy Vandersteen, een Jef Nys en een Marc Sleen zo kwistig rondgestrooid hadden. We waren al snel serieus onder de indruk van de vertelkwaliteiten van Benoît Sokal en de slotscène uit Amoxonië bezorgt ons nog altijd koude rillingen...

Sinds 1981 verschijnt er op regelmatige basis een nieuw avontuur van onze favoriete eend. De hiaten in de frequentie hadden vooral te maken met Sokals parallelle carrière als gamedesigner. Vanaf 1999 laat hij zich echter bijstaan door Pascal Regnauld voor het tekenwerk, zodat er sindsdien haast elk jaar een nieuw album is verschenen. Voor het scenario en de inkleuring zorgde deze keer trouwens ene Hugo Sokal, zodat een aantal zaken toch netjes in de familie blijven.

Al enkele albums gebruikt de auteur zijn personages in beste fabelstijl om maatschappelijke mistoestanden aan de kaak te stellen. Zo kaartte hij in het vorige avontuur de politieke excessen in het kleine landje Belgamburg aan. Ook nu speelt het verhaal zich daar af. Sinds een tijdje steekt namelijk een resem Waalse meiden het Belgameer over om in het rijke landje het geluk te zoeken. Veel van hen komen echter in verdachte omstandigheden om het leven. Om deze zaak op te lossen, wordt zelfs konijn/inspecteur Garenni uit zijn winterslaap gehaald en samen met Canardo probeert hij de ware toedracht te vinden.

Het is echt niet nodig om op dagelijkse basis de krant van a tot z uit te vlooien om de link met de actualiteit te leggen: communautair gerommel, tegenstelling arm-rijk, gewiekste mensensmokkelaars, de hogere klasse die doet alsof haar neus bloedt,... We vinden het allemaal terug in deze drieëntwintigste Canardo en we hebben er weer van gesmuld. Verrassen doet de eend misschien al een tijdje niet meer, maar op deze manier mag hij nog heel wat albums volkwaken!