Soms wordt een strip geboren die onder de superlatieven mag gedompeld worden. Sommigen ontstijgen die zelfs. De trilogie Zoo is er zo eentje. Een magistraal epos. Manon groeit op in een zoo aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog en bevindt zich in Normandië in een wereld die wel de gevolgen draagt van de buitenwereld, maar daar ook niet helemaal deel van uitmaakt. Als katachtig wezen is zij niet enkel de muze van de nukkige Buggy, een prachtige ode aan de Italiaanse beeldhouwer Rembrandt Bugatti, en de aangenomen dochter van Célestin, zij is in de eerste plaats de weerspiegeling van het kind in ons allen. Het kind dat zich verwondert over de natuur, over de kracht van de beer, en intuïtief de wonden geneest die de mens slaat. Want de mens is wreed en meedogenloos. Niet enkel in oorlogstijd, maar ook in de kleinste dorpen van het verre Siberië slaat de mens wonden die haast niet te genezen zijn.

Indien je het verhaal nog niet gelezen hebt, lijkt dit allemaal cryptisch, zelfs hermetisch. En hoewel we het verhaal hier geen geweld aandoen, het verschilt niet helemaal van onze omschrijving, noch is het zwaar op de hand. Net als het leven is het soms verwarrend, soms onduidelijk, maar altijd met gevoel.

Het is een speels verhaal, met veel gevoel gebracht, met veel zwier en mededogen. Het is een verhaal met een ziel. Of deze ziel kan gebroken worden, of dat zij enkel sterker wordt? Dat is aan jou om uit te maken. Zelfs zonder verhaal zou het een succulente collectie tekeningen zijn.

Als er één album is dat niet in jouw collectie mag ontbreken, is het wel deze integrale.