Betrapt! Geef het maar toe. Dit is de eerste recensie die je hebt aangeklikt. Nietwaar? Heel waarschijnlijk is dit niet omwille van de schattige glimlach of de indrukwekkende torso van Ype Driessen. De kans is groter dat je dit deed omdat je stiekem wel eens een van zijn fotostripjes hebt gelezen, en je die best wel grappig vond. Maar zoals met alle guilty pleasures hoort het niet dat je er als Erkende en Gerespecteerde Stripliefhebber voor uitkomt. Het is precies alsof ondergetekende zou zeggen dat hij ABBA leuk vindt. Brrr, de gedachte alleen al.

We gaan er niet omheen lullen, de leefwereld van Ype is niet de onze, en fotostrips blijven wij associëren met kleffe meisjesblaadjes. En toch, en toch, hebben wij ook deze Ype tussen onze aankopen gesmokkeld. En het heeft ons niet gespeten. De humor is weer gortdroog, en doet ons terugdenken aan het beste van Dirkjan. Ype is op zijn best als hij van zijn roze wolk komt, en de universele thema's aansnijdt zoals ouders, ouder worden en kerstbomen met een kluit. Maar het fijne is dat je voelt dat Ype eigenlijk een echte strip is. De gags zijn opgebouwd en vooraf uitgetekend volgens de regels van de negende kunst. Ze lezen als echte strips. Het zou ons heus niet verbazen mocht Ype zijn acteurs voor elke foto een getekend schemaatje onder de neus duwen. Dit is geen haastwerk. Hier is serieus over nagedacht en hard aan gewerkt. We gaan het maar toegeven, per deeltje worden we meer en meer fan.

En nu we toch openhartig zijn, komen we maar helemaal uit de kast. Eigenlijk vinden we ABBA's Gimme! Gimme! Gimme! stiekem een wreed goed nummer... maar dan wel in de versie van The Leather Nun. Het is een begin, hé.