Ranger Tex Willer en zijn partner Kit Carson (niet te verwarren met de legendarische westernfiguur) staan mee in voor het escorte van de soldij voor een fort per trein. Het leger is medeverantwoordelijk voor de bewaking. Door een driest plan van enkele bandieten wordt de locomotief met alleen de wagon met de kluis losgekoppeld en sporen ze op hun eentje verder. Tex, Kit en de soldaten moeten de achtervolging te paard inzetten. De luitenant ziet de inmenging van Tex niet zitten, maar de ranger is wel de slimste. Hij doorziet de listen van de bandieten en behoedt het gezelschap voor een gewisse dood op een gesaboteerde brug. Toch is de overval geen succes. De buit is vals. De wegen van de bandieten gaan uit elkaar. Een van hen liget over zijn verdere plannen. Een paar anderen hebben hem door. Ook Tex geeft niet op. Aan de hele zaak hangt een geurtje. En hij is vastbesloten het uit te klaren.

Strike three voor Uitgeverij HUM! om ons via de Italiaanse annuals kennis te laten maken met de betere verhalen van Tex Willer, een van de bekendste westernreeksen ter wereld. Het ligt niet specifiek aan de achtervolgingen te paard of met de trein dat er lekker veel vaart in dit verhaal zit. Het is gewoon puur vakmanschap van de auteurs om een onderhoudend verhaal te vertellen. Toch moeten we je wijzen op het overdreven onfeilbare inzicht van Tex om listen en leugens te doorzien en de situatie snel correct in te schatten. Het voorkomt gaten in de plot en het vermijdt balast voor de rechttoe rechtaan intrige, maar het verdient geen applaus. Maar laten we wel wezen, we weten waarom we Tex Willer graag lezen en het is niet omwille van de fijnbesnaarde, complexe intriges. Integendeel! Daartegenover staat de luchtige verstandhouding tussen Tex en oude rot Kit Carson die voor de komische noot zorgt.

In José Ortiz' stijl herkennen we een beetje die van Jordi Bernet (Torpedo). Ortiz, die wij nog het best kennen van de gewelddadige reeks Hombre waarin niet om een druppel bloed of een blote tiet minder werd gekeken, etaleert een grote zwierigheid met het penseel, een onberispelijk gebruik van zwart-witcontrasten en een efficiënt realisme. De cover is evenwel van Nederlander Fred de Heij. De uitgever vond het origineel te verwijfd door een ongelukkig geplaatst handje van het hoofdpersonage.

Dit jaar verschijnt er nog een Tex Willer Classics-album bij Uitgeverij HUM!. Het mogen er van ons gerust meer worden. Bij de Italiaanse uitgeverij worden de maandelijkse pulpboekjes en de jaarlijkse annual inmiddels afgewisseld met een nieuw concept: in Italië bekende tekenaars die een traditioneel hardcoveralbum van 48 pagina's in kleur maken. Paolo Eleuteri Serpieri (Druuna) beet in februari 2015 de spits af. Onze redactie kreeg al de vraag wanneer het vertaald wordt. Marco Santucci (Mandragora, Witte Termiet) is een volgende tekenaar die zo'n album mag maken. Maar ook voor de dikkere Tex Willer Classics-album wordt een beroep gedaan op schoon volk. Zo werkt Laura Zuccheri (De Glazen Degens) momenteel aan een album.