De slag van Al Astan is afgelopen. Het dorp Brumine valt aan de vlammen ten prooi. De straten liggen geplaveid met lijken. De koning en het restant van zijn manschappen worden door de Veriëls opgejaagd. Dankzij een veerpont en daarna een vliegende boot kunnen ze ontkomen. Verder van belang zijn de benoeming en inhuldiging van een nieuwe Pijlerwachter en een eeuwenoude rivaliteit tussen diverse volkeren die elk de menselijke vorm zijn van voorouderlijke machten als inmiddels uitgeroeide reuzen of feeën, draken en engelen.

Servitude is geen hapslikweg-fantasyreeks die je even tussendoor leest. Van nature uit wantrouwen we bijkomende teksten om het eigenlijke verhaal te lezen. Het komt over als een laatste redmiddel om een teveel aan informatie in een strip te proppen, iets wat vaak voorkomt bij fantasystrips. Het voorwoord en het extra dossier over maatschappij, politiek en een lexicon ogen dan ook vervelend. Maar lees die toch maar voor een beter begrip van de rol van bijvoorbeeld de Pijlerwachter of de Infanten, een belangrijk gegeven in dit vierde album. Die teksten deden ons wel begrijpen dat Eric Bourgier en Fabrice David hun strip niet te veel willen overladen met het uitleggen van gebruiken en tradities die voor de personages ingeburgerd zijn, maar nog nie tvoor de lezers. De auteurs slagen er helaas maar half in om het op dat gebied leesbaar te houden. Het aantal keer dat er blijkbaar nood is aan meer tekst, brengt vooral tekenaar Bourgier in een lastig parket om de tekst elegant te verdelen over de platen. Daar slaagt hij niet altijd in.

Maar genoeg gezeurd over de hoeveelheid tekst. De verhaalontwikkeling, de acties en reacties, de mooie plaatjes en de uitgepuurde bruintinten voor de inkleuring maken van dit Servitude-album opnieuw een prijzenswaardige prestatie. 'Nuff said.