Bartholomee wil terug naar de A, het eiland in de Atlantische Oceaan. Een ritssluiting moet Bartholomee toegang verschaffen, maar Hector (Philemons vader) valt per ongeluk door de doorgang die zich daarna weer sluit. Oom Filistijn herinnert er ons aan dat je nooit twee keer op dezelfde manier naar de A kunt gaan. Bartholomee, Filistijn en Philemon moeten dus een andere doorgang zoeken om Hector terug te halen. Ondertussen is de zeer sceptische Hector, de bewuste Ongelover uit de titel van het album, terechtgekomen op het Souffleurseiland. Hij wordt er eerst aangesproken door in souffleurbakjes huizende heren. Een herder-regisseur komt hem daarna aanspreken met excellentie. Hector is volgens hem de opper-regisseur. De avonturen die daarmee gepaard gaan, en de tussenkomst van Philemon en compagnie, is te gek om hier zomaar op te sommen. Philemon is namelijk een van die zeldame reeksen die je moet lezen in plaats van erover te lullen... wat de rest van deze bespreking in feite overbodig maakt.

Als je je ontvankelijk opstelt voor absurditeit ten top, val je van de ene verbazing in de andere verwondering. Wat een geniale vondstenffabriek is die Fred toch! Het hoofdverhaal is aangevuld met twee kortverhalen. In het ene wil Philemon een reuzespelonkoloog helpen om hem te verkleinen (gelukkig bezit hij een verkleinkijker). Hector komt echter tussenbeide. In het tweede kortverhaal ontmoet Philemon een eenzame goochelaar die een nieuwe goochelhoed uitprobeert. Vruchteloos, want de trucs mislukken... maar niet bij Philemon! Beide verhaaltjes raken kant noch wal. Gelukkig, het tegendeel zou te logisch geweest zijn voor een Philemon-verhaal.

Uitgeverij HUM! gaf ondertussen acht van de zeventien geplande albums uit, allen opnieuw of voor het eerst vertaald. De bijzondere en opmerkelijke zorg voor die vertaling maakt van deze Philemon-reeks het ultieme Fred-eebetoon want er valt niet alleen te lachen met de gekke situaties, ook over de woordgrapjes is ernstig nagedacht.