DE OORLOG VAN DE SAMBERS: HUGO & IRIS 1
Zomer 1830
Jean Bastide/Vincent Mézil + Bernard Yslaire • Futuropolis | Glénat
56 p. (HC)
|
|
| Beklijvende liefde van een verdoemd ras |
|
Het was een mooi plaatje. De aanwezigen genoten, zopen en zongen. Het huwelijk van Iris en Hugo, de jongste Samber, mocht er zijn. Verloren in het feestgewoel bleef Hugo tobben. Ondanks de rabiate liefde van zijn prille echtgenote Blanche Dessang kon niets hem opbeuren. De blik van zijn eigen vader op haar heupen, haar borsten, haar... het liet hem koud. Was het ooit anders? Bovendien werd hij door zijn schoonvader bedankt met een onrendabele Waalse steenkoolmijn. Maar net daar, meters onder de grond in de diepste meanders van de mijn, zal de toekomstige vader van Bernard ontdekken dat de ware wereld niet verscholen zit in de boeken, maar te vinden is in het laatste zonnelicht in de ogen van de kompels. Daar liggen zijn wortels! Daar ligt het geheim van de ogen.
Tekenaar Jean Bastide en inkleurder Vincent Mézil kropen nog rond in hun luiers toen Bernard Hislaire unaniem door de volledige stripwereld bejubeld werd voor Minder Is Meer, het grensverleggende eerste deel van Samber. Vandaag, 24 jaar later, debuteren beiden met de eerste prequel van deze vervloekte familie. Weggeplukt van de Brusselse St. Luc-schoolbanken door Hislaire zelf, slagen de jonge Fransmannen erin waar veel routiniers in vergelijkbare situaties falen. Ze hebben deze klassieker een eigen, prachtig, gezicht gegeven. Niks doorslagje, niks gekloon, niks poenpakkerij. Als fans van het eerste uur hebben ze de lat bewust heel hoog gelegd. Met de ruwe settingschetsen van Yslaire (zijn naam wijzigt naargelang zijn stadia in zijn persoonlijke evolutie) achter de hand, begonnen ze eraan. Om fouten met de vorige albums te vermijden, werden de decors op de computer in 3D nagebouwd. Daarna lieten ze Jan en alleman poseren en kleefden hun foto's in de simulatie, en begon het aankleden en natekenen. Zo slaagden ze erin om voor de volle honderd procent het beeld dat ze hadden in hun hoofd, om te zetten naar het witte vel. Het zijn precies die non-verbale momenten, dat stilzwijgend spel tussen de ogen, het uitwisselen van die ene blik,... die dit album tot een van de aangenaamste grafische verrassingen van 2007 maken. De combinatie van die naturel en de beklemmende roodzwarte dramatische inkleuring (blauw en groen worden consequent geweerd), wordt nog versterkt door de onwaarschijnlijke saga van deze vervloekte familie. Yslaires tekst sluit opnieuw sterk aan bij Balacs (het andere pseudoniem van Yann) originele literaire sfeerschepping. De emoties worden minder hevig getoond, maar zoals het een kostuumdrama betaamt, knellen die des te harder in de spannende korsetten. Alles aan deze Samber ademt klasse uit. Dit is oscarmateriaal. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — mei 2007 |
