Lancelot is opgevoed als jongen en worstelt in dit album meer dan ooit met haar vrouwelijkheid. In de spiegel ziet ze zichzelf als man. Ook als man profileert ze zich bij de ridders van de ronde tafel, bij koning Arthur en bij zijn gemalin Guinevere. Deze laatste doorprikt Lancelot als eerste. Nu ze allen gesetteld zijn in Camelot gaat het ineens over de gevoelens die het koningsechtpaar voor Lancelot ontwikkelt. Het komt niet tot een triootje, wel tot een soort driehoeksverhouding met Lancelot als inzet.

De personages zeggen rare dingen als "Man of vrouw, je schoonheid raakt enkel mijn ogen, maar je ziel, die vult me helemaal". Psychologische shit of typisch Frans geleuter, we zijn er nog niet helemaal uit, maar in elk geval kennen de dialogen een vaak potsierlijke 'diepgang'. Ondertussen is er nog Morgane met haar zoon Mordred die Lancelot op de proef stelt en haar geworstel met haar zelfbeeld uitspeelt.

We mogen dan wel wat lacherig doen over de teksten, het betekent nog niet dat we deze ongebruikelijke versie van de koning Arthur-legenden zomaar terzijde schuiven. De ontplooiing van het verhaal, met enkele smakelijke gevechtscènes en intrigerende wendingen, boeide ons van begin tot einde. Neem daar ook nog de passende, trefzekere tekeningen van Alexe bij en we hebben er weer een aardig, compleet fantasyreeksje bij.