Onbewust keken we eigenlijk wel uit naar dit afsluitende deel van de Inlandsis-trilogie. Rood draadje was de poolexpeditie van de Amerikaan Robert Peary die claimde in 1909 de geografische Noordpool bereikt te hebben, iets waar men tegenwoordig niet meer zo zeker van is. Veel interessanter is echter de nevenintrige waar een oude Inuitvrouw vertelt over de oorsprong van haar volk. We krijgen een mooi uitgewerkte fabel met ruziënde goden, pratende beestjes en weerbarstige mensen. En passant herkenden we classics als Romulus en Remus en de betere Aesopus-verhalen en deed het ons tegelijk ook wat denken aan Noord-Amerikaanse indianenlegenden.

Het verhaal ontrolt tergend traag voor de ogen van de lezer, maar zo beklijft het beter en raakt het je. Vergelijk het met een aflevering van de schitterende Britse tv-reeks Broadchurch, waar men de intrige uitsmeert over acht afleveringen, terwijl het bij de gemiddelde Amerikaanse serie afgehaspeld wordt in een kleine drie kwartier.

Stéphane Betbeder is zich meer en meer aan het profileren als auteur van de betere fantasystrip. Zijn insteek is altijd origineel, maar hij overspeelt nergens zijn scenaristenhand door er té veel te willen insteken. Hij vertoont ook nergens een drammerige prekerigheid, maar wil je toch tussen de regels een levensles meegeven. Paul Frichet heeft zijn tekenstijl verder geperfectioneerd en je verwacht nu echt op elke bladzijde het noorderlicht te zien opdoemen. Bovendien mag onze favoriete gevederde vriend, de papegaaiduiker, een prominente bijrol vertolken. Vinden we altijd leuk!

Zet de tijd even stil en dompel je onder in deze Inlandsis-verhalen. De koude rillingen komen wel vanzelf!