De twee eerste delen van deze serie deden ons verlangen naar meer... maar het is minder geworden.

Zes jaar later. Op basis van een oude afspraak ontmoeten Fanny en Lario elkaar. Orwood is nog steeds spoorloos en Lucrece zou al die jaren in de gevangenis doorgebracht hebben. In ieder geval is het nog steeds onduidelijk wie wie verraden heeft en waar de bijeengestolen buit te vinden of reeds uitgegeven is. Wat daarentegen wel vast staat, is het schrikbewind van Judge Aaron. Dieven, boeven, lichtekooien,... allemaal zijn ze onveilig voor deze meedogenloze hand van de wet. Fanny wil per se weten wat er met Lucrece gebeurde, laat zich oppakken om de gevangenis schoon te maken en verneemt dat Judge Aaron meer weet over haar lot. Na een inbraak komen ze te weten dat Judge Aaron eigenaar is van een aantal appartementen waar je liever niet vertoeft en dan komen Orwood en Lord Stirloin op de proppen tijdens het volgen van de Judge in de straten van Londen. Ze vinden Lucrece terug en beramen samen een plan om Londen te bevrijden van de Judge. Maar deze sluit een verbond met Lord Stirloin en bereidt zich voor op de ultieme confrontatie.

Griffo slaagt erin om steeds een negentiende-eeuwse, unheimliche sfeer op te roepen, daarin geholpen door een gepaste inkleuring. De tekeningen (met op ieder blad een vijf tot negental prenten) ondersteunen de vaart en opbouw van het verhaal en leiden de aandacht niet af. Top... als het scenario dat ook zou zijn.

Stephen Desberg gebruikt regelmatig de afwisseling tussen enerzijds dialogen en anderzijds de gedachten van Fanny. Dit is absoluut niet storend, maar er zijn een aantal tenenkrullende dialogen te noemen: de gesprekken en emoties tussen de voormalige bendeleden na zes jaar afwezigheid zijn op geen enkel moment geloofwaardig, met als absolute dieptepunten de absurde dialoog tussen Orwood en Fanny in de velden en Lucrece die geen enkele lichamelijke en/of emotionele schade overhoudt aan zes jaar gevangenis. Faut le faire.

We hopen dat Judge Aaron wint.