Ballade voor een Doodskidst is het derde album dat deel uitmaakt van de vijfdelige cyclus die met Chihuahua Pearl begon. Deze cyclus kreeg de titel Het Goud van de Confederatie mee. Die goudschat behoorde de vroegere Mexicaanse keizer Maximiliaan toe en daar hebben verschillende partijen hun oog op laten vallen. Zo ook de confederalen, kolonel Lopez, commandant Vigo (in opdracht van president Juarez), Trevor (de op Chihuahua Pearl verliefde schavuit die als enige de bergplaats van de schat wist en om die reden door luitenant Blueberry werd bevrijd), Chihuahua Pearl zelf natuurlijk, nog steeds de ex-vrouw van Trevor, en de vroegere federale soldaten Finlay en Kimball. Blueberrry, zijn kornuiten Red Neck en Jimmy McClure en Chihuahua Pearl trokken zich terug in een grote grot zonder wapens en paarden. Ze zijn zich van geen kwaad bewust over de verradersrol die Finlay en Kimball zullen vervullen.

Juist met Chihuahua Pearl begon een cyclus waarin Blueberry voortdurend op de vlucht moest en hem voor eens en altijd als een antiheld neerzette. Ook al weten we dat hij met Chihuahua Pearl zijn eerste en enige grote liefde trof, is het toch schrikken hoe hij haar in dit verhaal een klap verkoopt.

Op groot formaat valt eens te meer op hoe talentrijk Jean Giraud met penseel en inkt kon omspringen... Maar dan moet je er wel eventjes voor zitten. Een snelle doorbladering geeft voornamelijk een overladen indruk van tekstballonnen. Giraud heeft werkelijk moeten schipperen tussen het weergeven van details en noodzakelijke ademruimte om de platen leesbaar te houden. Een kleurtje had het overzichtelijker kunnen maken, maar dat moeten we hier dus missen. Over de helft van het verhaal vindt Giraud meer evenwicht en rust in de platen. Dat komt niet alleen door een wisseling van decor, maar ook door een verstandiger gebruik van zwart-witcontrasten.

De kers op de taart is de biografie van Blueberry door Jean-Michel Charlier. De gegevens kwamen vaak voor in naslagwerken en artikels over de stripreeks, maar de oorspronkelijke tekst (die bij de Franse versie van het album hoorde) was nooit eerder vertaald. Tot nu dus. Door historische foto's te smokkelen binnen de context van Charliers verhaal over zijn volstrekt fictieve hoofdrolspeler krijgt hij een geloofwaardige waarachtigheid. Charlier is vrij uitvoerig, gedetailleerd zelfs, in het beschrijven van Blueberry's jeugd tot zijn komst naar Fort Navajo. Terloops geeft hij ook nog mee wanneer hij stierf, welke beroemde figuren zijn pad kruisten en aan welke historische gebeurtenissen hij deelnam. Door het neer te schrijven, maakte Charlier de belofte om elk van deze avonturen ooit in toekomstige albums te vertellen. Het merendeel ervan leek ons veelbelovend en hadden we graag willen lezen.

Een nawoord is er van Jean Giraud die enkele wijzigingen in de tekeningen bespreekt en analyseert. Hij durft ruiterlijk toegeven dat lang net elke aanpassing ook een verbetering is. Check het zelf in de vergelijkingen tussen de oorspronkelijke en de uiteindelijke versie.

In onze FransenTop, samengesteld dankzij deelnemende lezers, kwam Ballade voor een Doodskist verrassend uit de bus als allerbeste Blueberry-album. Dus niet het tweeluik De Mijn van Prosit en Het Spook van de Goudmijn of Chihuahua Pearl, nee, wel degelijk dit verhaal dat opnieuw in een zeer verzorgde uitgave verscheen. Kom maar af met de volgende... En bij wie mogen we een ultieme heruitgave van de reeks Blueberry in een integraal jasje verwachten?