Er was eens een oude koning in een ver koninkrijk. Iedereen hield van hem: zijn prachtige echtgenote, drie nobele zoons en lieve dochter, zijn wijze hofnar en zijn trouwe onderdanen. Alles wel dus, voor hem en zijn imposante kasteel. Maar op een dag slaat de angst voor de dood hem om het hart en op zoek naar het eeuwige leven laat hij zich verleiden door duistere machten. Blindelings stort hij zichzelf en zijn naasten in de dood of het verderf. Zal hun liefde het tij kunnen keren?

Zidrou schenkt ons met Drie Vruchten een macabere fabel die, zoals we van hem gewoon zijn, origineel is opgebouwd rond een al bij al klassieke pitch. Naar onze smaak is het net wat te grimmig en had het wat meer snuifjes van The Princess Bride — toch ons persoonlijk ijkpunt voor moderne sprookjes — mogen bevatten, maar bon: het leven riekt ook wel eens naar kak in plaats van naar rozen.

Tekenaar Oriol heeft de sfeer wel uitstekend gecapteerd met wondermooie tekeningen in een somber expressionisme dat neigt naar een Pascal de Crécy met een toefje Hervé Tanquerelle. Zijn steriele bladindeling lijkt geniaal op de momenten dat Zidrou de klassieke symmetrische en herhalende elementen uit sprookjes hanteert (de moord op de wijzen, de belevenissen van de zoons), maar oogt eerder saai in de rest van het album. Twee keer weet hij ons, weliswaar magistraal, te verrassen: de eerste keer met de paginagrote ijsdraak die ook op de cover is te zien en de tweede keer als hij ook letterlijk zijn monotone vakjes doorbreekt, op de laatste pagina midden in de nogal snel afgehaspelde afwikkeling van het verhaal. Het zal aan de huidige kilte van de laatste winternachten liggen, maar die twee keer vonden wij onvoldoende om er helemaal warm van te worden.

Alles bij elkaar leveren de heren een 'ça va'-album af: behoorlijk en deskundig, maar net niet sprankelend genoeg om van een champagne te kunnen spreken. Bubbels zijn echter bubbels en als je straks je eerste lentebarbecue in gang steekt, is dit album een smaakvolle aperitief.