We waren weer eens Chinese vrijwilliger want niemand anders op de redactie vond een aankoop of lezing van Nicolas de Crécy's De Worstelrepubliek waard, wat een mogelijke bespreking uitsloot. Een bespreking op onze site publiceren we doorgaans enkel als we het album ook echt kunnen aanraden aan onze talloze lezers. Bij dezen...

Toegegeven, de zin ontbrak ons ook na de Crécy's vervelende Dagboek van een Spook dat eerder dit jaar bij Scratch Books verscheen. Maar zijn De Worstelrepubliek palmde ons meteen in. Een pinguïn speelt piano en een klein mannetje stelt hem voor als zijn beste vriend. Dat mannetje heet Mario en hij is de eigenaar van een pianowinkel. Hij voelt zich soms alleen en hij had liever een vrouw gehad, een vrouw met een zachte huid, dan een beste vriend. Hij is alleen, in een stad waar alles te groot is voor hem, inclusief zijn eigen familie. Zijn neven zijn een handvol maffiosi. Vooral Enzo spant de kroon. Hij is een baby met een vroegrijp brein. Hij staat aan het hoofd van de maffiafamilie. Mario voelt wel wat voor Berenice, een worstelaarster die lid is van de Worstelrepubliek, een groep worstelaars die ook nog hand- en spandienten levert voor de maffia. Berenice voelt enkel medelijden voor Mario. Net nu hij zich, na een kortstondige poging om ook worstelaar te worden, had neergelegd om in de schaduw te leven, krijgt hij een opdracht van zijn familie. Hij moet een envelop overhandigen aan een beeldschone jonge vrouw. Top secret! Arme Mario, hij wordt door zijn eigen familie verraden. Hij komt terecht in een op een eilandje afgelegen stadsdeel waar een rivaal (niet meer dan een levend, afgehakt hoofd op het onderstel van een robot) van de familie hem om het leven wil brengen. Maar Mario bijt van zich af. Hij krijgt de onverwachtse steun van drie vrolijke figuren: een pruik, een mislukte wielrenner met elastische ledematen en een laken waaronder alle ziektes van de wereld schuilen. Samen slaan ze terug.

We zijn er zeker van dat Mario, dat zielige mannetje, al je sympathie zal winnen. Tenminste als je de moeite doet om De Worstelrepubliek tot jou te nemen. Nicolas de Crécy maakte dit exclusief voor een Japans mangamagazine en zag het in 2015 in album in het Frans en nu het Nederlands verschijnen. Om het tempo van een vijfentwintigtal pagina's per maand te halen, moest hij zijn tekenstijl aanpassen. "In dit geval een snelle penseelstreek ondersteund door gewasen inkt", zo vergoelijkt hij de krasserige tekeningen die in al hun gehaastheid nochtans niet aan impact inboeten.

De Worstelrepubliek is een fascinerend en meeslepend verteld one-shot over vriendschap en zelfontwikkeling. Een streepje humor ontbreekt niet, een goeie scheut actie net zo min. Maar het is vooral die wondere wereld van de Crécy die weer ons enthousiasme opwekt sinds de nog steeds onvergetelijke one-shots Foligatto, IJstijd en Prosopopus. In 2016 vertaalt Scratch Books De Hemelse Bibendum. Waarom niet ook Salvatore als integrale? En laat dan alsjeblieft de extra omslag van mat papier achterwege. Die is in een mum van tijd smerig. De integrale van Ton en Tineke kende hetzelfde euvel.