DE KLEINE ROBBE 12
't Is Me Wat Moois!
Janry + Tome • Dupuis
48 p. (SC)
|
|
| Charmante vetzakkerij |
|
De Kleine Robbe bestaat vijftien jaar. In 1990 verscheen het eerste deel over de jongere versie van de rosse liftboy. De laatste delen was dat er aan te merken. Door de eindeloze herhaling van steeds dezelfde grappen, was de mot er wat ingekomen. Nu Tome en Janry — al dan niet ongewild — bevrijd werden van die ouwe za... euh, versie, "motten" ze keihard terug.
De ster van dit deel is ongetwijfeld Leontien, de oma van de kleine Robbe. De kranige, ietwat vergeetachtige, dame laat eigenhandig een frisse wind blazen en dan hebben we het niet over flatulente uithalen, maar over de zucht van opluchting die een nieuw personage aan een doodbloedende reeks kan geven. Haar vergeetachtigheid, haar geheime brandkast en dito schat, maar vooral haar onafscheidelijke tweeloop leiden tot enkele hilarische taferelen die met weemoed aan het eerste verschijnen van meneer Peuk doen denken. Na heel wat flauwere gags in eerdere albums, slaagt die meneer Peuk er trouwens in om ons, na wat gegniffel, twee keer bulderend te doen lachen: de dubbele golfscène en het wedstrijdje boeren.
Het niveau van vóór deel 7, toen de vrije val naar het niveau van F.C. De Kampioenen werd ingezet, is nog niet bereikt, maar eindelijk is in dit twaalfde boek de ideale mix tussen onschuldige deugnieterij en onbeschaamde vetzakkerij terug! Enkele ronduit flauwe grappen vergallen een beetje het feest, maar het blijft wel een feest. De strafste kenmerken van de reeks ø de zin voor overdrijving, de variaties op hetzelfde thema, de door Janry inventief getekende details, de aangebrande knipogen en de herkenbaarheid - tillen kleuter Robbe zo weer moeiteloos boven alle andere pamperhelden uit en wij zijn daar blij om. De reeks blijft immers een ode aan de zorgeloze jeugd van de kinderen en jeugdige zorgeloosheid van de oma's en de opa's. En wij, die ergens tussen die jeugd en de bejaardheid zweven (als we zat zijn, gedragen we ons als een kind, de volgende morgen komen we als een versleten oudje van de trap), onthalen dat applaudisserend op alle banken. En de charmant blinkende string op de cover is het originele toetje op de taart. Na de Taco Zip-integrale is dit dan ook het beste gagalbum van 2005. |
|
| > PETER D'HERDT — december 2005 |
