Het is 11.16 uur. In Nyaba gaat een deur van een schamel herdershutje open. Behoedzaam steekt de ondergedoken ex-dictator van Aswana zijn hoofd buiten. Even een plasje gaan doen, dat kan nog net. Of beter: kon nog net. Een straaltje later wordt de hut gebombardeerd door enkele raketten. Hoera, eindelijk kan er een punt gezet worden achter deze burgeroorlog. De wereld is gelukkig. Iedereen is blij. En in het bijzonder maffiabaas Vito Cortizone. De weg ligt nu open om de schat van Alexandrië te gaan opgraven. Maar de Arabische lente was in Aswana wel van heel korte duur. Het land is hopeloos verdeeld, en elke fractie wil op gewapende wijze haar deel veroveren. Die situatie is zelfs te gevaarlijk voor de maffia. Na wat vijven en zessen spant de godfather Robbedoes en Kwabbernoot voor zijn kar. En zo belanden onze helden in de soep. Opnieuw.

We hebben het wel voor het nieuwe Robbedoes-team. De tekeningen van Yoann ademen de sfeer van de grote dagen uit. Speels, dynamisch en opnieuw gezegend met grote neuzen. Ook scenarist Fabien Vehlmann heeft na een paar inloopalbums de piccolo in zijn vingers. De karakters van de helden zijn opnieuw duidelijk gedefinieerd, en gezegend met eigentijdse motieven. Nieuwe en oude nevenpersonages gaan hand en hand, maar er wordt opvallend eervol en grappig met de rijke geschiedenis omgesprongen. Zo blijft de running gag om Robbedoes elk album in zijn piccolo-uniform te laten opdraven, hilarisch. Bovendien fileert Vehlmann het Arabische kruitvat op een sublieme wijze. De dood van Saddam Hoessein, de roof van de Egyptische musea, Syrië,... Alles passeert de revue. Of zoals het ergens prachtig vertaald werd: "Dit is geen kattenpis". En voor je het weet, gniffel je je naar twee derde van het album, en dan gebeurt het opnieuw.

Net zoals in de vorige drie delen, is er totaal onverwachts een plotse stijlbreuk. Alsof hij pagina's tekort heeft, haspelt Vehlmann het verhaal dan halsoverkop af door plots een samenvatting te geven van de oplossing. Gedaan spanning. Gedaan verhaal. Er rest de auteurs niets meer dan er vervolgens een mooi, rustig einde aan te breien. Tot slot eindigt het album ook nu weer met een nietsverhullende tip over het volgende deel. Die maakt ons nu al zo nieuwsgierig dat dit album nog voor het echt dichtgeklapt is, al in de schaduw staat van het laatste prentje, en zo direct al vergeten geraakt. Een efficiënte marketingtruc dus. Goed en goedkoop maar tegelijk toch zonde voor het huidige album.

Alles wel beschouwd, is deze Een Piccolo in Sniper Alley een gesmaakte Robbedoes. Actueel, grappig en toch vintage. Alleen jammer dat de afdronk wat bitter blijft smaken.