We hebben twee jaar moeten wachten op het vervolg van deze Ik, René Tardi. In het eerste deel volgden we de belevenissen in het krijgsgevangenenkamp Stalag IIB van René Tardi, nu krijgen we zijn long walk home voor de kiezen. Zoon Jacques Tardi heeft dus uitgebreid de tijd genomen om zich minutieus te documenteren en de route naar huis tot in het detail te construeren. De hiaten in het verhaal en de gaten in het geheugen van zijn vader probeert hij telkens op een logische manier in te vullen. Ook al vertelt René Tardi de belevenissen heel sec en haast emotieloos, toch krijg je een beklijvend relaas over de voortdurende ontberingen van de gemiddelde krijgsgevangene in het Derde Rijk.

Tardi plakt zichzelf als een fictief personage in de schaduw van zijn vader en zo is er ruimte voor algemene beschouwingen en de nodige contemplatie. Op zich is het niet zonder risico om met een moderne bril naar bepaalde historische feiten te kijken, maar hier werkt het wonderwel. Regelmatig schreeuwt de jonge Jacques zijn wanhoop uit en heeft hij duidelijk problemen met het wegglippen van alle menselijkheid bij zijn vader en diens kompanen.

Tardi gebruikt min of meer dezelfde werkwijze als waarmee hij groot geworden is. Net zoals in zijn vroeger werk beperkt hij zich tot drie stroken per pagina. De grauwe tekeningen dienen als illustratie bij de grote lappen tekst. Tegen het einde duiken er meer en meer steunkleuren op in het verhaal en de uiteindelijke thuiskomst baadt in een zee van frivole kleuren om het happy end extra in de verf te zetten.

Als Stefan Hertmans in Oorlog en Terpentijn de schriftjes van zijn grootvader hertaalde naar een pakkend en coherent verhaal, dan doet Tardi hier hetzelfde met de summiere nota's van zijn vader. Want pakkend blijft het, ook al heeft het album zeker niet meer de impact van Tardi's Loopgravenoorlog uit 1993. Daarvoor heeft hij ondertussen al te veel navolgers gekregen en kan je je niet van de indruk ontdoen dat hij te nadrukkelijk teert op zijn eerdere successen en net iets te te veel op veilig speelt.

Toch slaagt hij er weer in om je je hand in eigen boezem te laten steken en je even te doen nadenken over hoe je zelf zou reageren in bepaalde situaties. En de spiegel die hij je zo voorhoudt, vertoont aardig wat barsten...