Een moderne superheld is er een met kopzorgen, trauma's of een geschonden zelfbeeld. Dat is niet anders voor Kate Kane alias Batwoman. Ze verwijt zichzelf en haar vader (een voormalig kolonel) de dood van haar zus, de gestoorde Alice. In deze nieuwste verhaallijn wordt ze getest door Batman, maar gaandeweg vaart Batwoman duidelijk haar eigen koers, totdat ze de keuze maakt om zich niet aan te sluiten bij Batmans Incorporated-team, maar integendeel beslist om voor directeur Bones van het Department of Extranormal Operations te werken. Bones wil het internationaal misdaadkartel Medusa oprollen. Hij gaat daarbij chantage niet uit de weg om Kate te overtuigen om voor hem te werken. Tussendoor worstelt Kate met het spookbeeld van een zekere La Llorona die kindjes verdrinkt in zee of hen op andere manieren om het leven brengt. En ze heeft het niet onder de markt om een nieuwe sidekick op te leiden.

Van zodra Kate haar Batwomanpakje aantrekt, verandert de redelijk steriele realistische tekenstijl in een bijna daaraan tegengestelde, zeer mooie schilderstijl. Die sfeervollere inkleuring is vrij spectaculair. Dat zet zich verder in de unieke decoupage van de prenten en de pagina's. Verwacht je niet aan stramienen van zoveel prenten per strook in strakke kaders. Hier is amper sprake van brave stroken. De prenten dansen en botsen in een opmerkelijke compositie. In een bepaalde scène staan op de mantel van Batwoman bijvoorbeeld kleinere prenten gemonteerd die een scène vormen of er is een vervloeiing gaande die past bij de situatie of de prenten krijgen afbakeningen alsof de bliksem op de pagina's inslaat. En zo gaat het maar door, (dubbel)pagina na (dubbel)pagina zonder tekenen van vermoeidheid, inzinkingen en gemakkelijkheidsoplossingen. Dit is het briljante aan de hele strip waarbij je continu wordt uitgedaagd om bij de les te blijven en tegelijk te ontdekken.

Het controversiële idee om Batwoman als lesbisch personage op te voeren, kreeg nodeloos veel aandacht. Hoe de auteurs omgaan met de extra dimensies die ze aan het personage geven, is van groter belang. In 2013 stopten J.H. Williams III en co-cenarist W. Haden Blackman helaas met de reeks. Wlliams verweet de uitgeverij een te grote inmenging waarbij er meerdere verhaallijnen werden geblokkeerd. Ze kregen bijvoorbeeld niet de toestemming om Batwoman te laten trouwen met haar vriendin. Een huwelijksaanzoek kon er dan weer wel in. De beslissing gaf aanleiding tot allerlei discussies over de rol van redacteurs en uitgevers versus creatievelingen. Nieuwe scenarist Marc Andreyko pikte de losse eindjes op en liet alles tot een slot komen in Batwoman Annual 1. In december 2014 raakte bekend dat DC Batwoman cancelt na deeltje 40. Twaalf andere series zijn eenzelfde lot beschoren.

De voorgeschiedenis van het personage Batwoman kent sinds haar creatie in 1956 sowieso al een woelige evolutie met (her)introducties, verdwenen verhaallijnen in de continuïteit, nieuwe aliassen en veranderde seksuele voorkeuren. Het zou ons niet verbazen als we Batwoman vroeg of laat terugzien.