Vroeger waren we nogal zot van De Fabeltjeskrant op de Nederlandse tv. Elke avond brulden we met de hele familie de begintune mee en de knipoog van Meneer de Uil op het einde was het afgesproken signaal om — na het obligate avondplasje — onder de kleuterlakens te duiken. Van een La Fontaine of een Aesopus hadden we nog nooit gehoord, we vonden het alleen veel leuker als onze potjestraining begeleid werd door een super furry animal in plaats van door de kijvende vinger van de mama.

Ook Arthur de Pins gebruikt deze keer beestjes om zijn boodschap duidelijk te maken, maar hij kiest heel bewust om de aaibaarheidsfactor laag te houden door de (onbestaande) platkrab tot hoofdpersonage te bombarderen. Door een speling van de natuur kan deze krab alleen maar in rechte banen lopen, altijd maar heen en weer, altijd dezelfde weg... Het beestje wordt zo als een Sysyphus steeds weer met zijn eigen beperkingen geconfronteerd en is de speelbal van wezens die een hogere plaats in de pikorde bekleden. Dat niet elke krab zijn levenslot zomaar wil aanvaarden, zal een resem (herkenbare) gebeurtenissen in gang zetten...

Het is niet zo moeilijk om deze vertelling te zien als een allegorie van het leven: we legden zelf al snel linken met pakweg de moderne ratrace, de Russische en andere revoluties, het Indische kastenstelsel of de dictatuur in Noord-Korea en dat maakt het boek zo boeiend om lezen. Iedereen kan er namelijk wel zijn geheel eigen interpretatie aan geven of er een lesje uit leren. Toch slaagt de Pins erin om nergens prekerig of drammerig over te komen. Dat de auteur goed naar George Orwells Animal Farm gekeken heeft, geeft hij zelf ook toe. Maar terwijl bij Orwell alle hoop vervlogen lijkt, is het einde hier niet helemaal unhappy en gloort er toch een petieterig lichtje aan het einde van de tunnel. Les crabes aussi sont un peu Charlie...

Vaak gaan onze haren rechtop staan bij het zien van computergegenereerde tekeningen, maar om de een of andere reden hebben we dat niet bij de illustraties van de Pins. Hij bewijst hier nogmaals dat hij toch de nodige warmte kan opwekken met een programma als Illustrator. Oorspronkelijk was dit krabbenverhaal trouwens bedoeld als animatiefilm, maar het project kwam niet verder dan een mooie trailer. De Pins werkte het storyboard dan verder uit tot een strip en die verscheen eerst als een driedelige serie bij de Franse uitgeverij Soleil. Silvester kiest ervoor om de integrale versie als een limited edition (vijfhonderd exemplaren zijn er gedrukt) in de markt te zetten. Eigenlijk kunnen we deze beslissing — ondanks het stevige prijskaartje van een kleine 50 euro — alleen maar toejuichen: het is een verzorgde uitgave mét gesigneerde ex-libris en extra dossier geworden die een prominente plaats verdient in je boekenkast. Januari is traditioneel redelijk mager qua stripoogst, dus waarom zou je je boekenbudget deze keer niet besteden aan anderhalve kilo krabsalade van topkwaliteit?